به گزارش ایسنا، ثبت کردن یک بنا و محوطه‌ تاریخی، آیین و رسوم و یا حتی غذاها و خوراکی‌ها در دنیا اغلب با هدفی مشخص صورت می‌گیرد. سال‌هاست که گاهگداری ما هم خبرهایی از اضافه کردن کباب‌ها و شیرینی‌ها به فهرست میراث ناملموس ملی را می‌شنویم. اخباری ریز و درشت که بیشترشان پس از درخششی سریع، در شلوغی اخبار روزانه، بی سر و صدا گم می‌شوند. اما اگر کمی کنجکاو باشید، شاید برای‌تان سئوال شده باشد که هدف از ثبت تمام این خوراکی‌ها و یا بعضاً طرز تهیه‌ یا حتی محل کشت‌شان چه می‌تواند باشد؟

کمتر کسی هم از چند و چون و جزئیات و البته اهداف این برنامه‌های ثبتی (که گاهی طی برنامه‌ای شکیل و پرخرج اتفاق می‌افتد) مطلع می‌شود، اما شاید جالب باشد بدانید پشت هرکدام از خوراکی‌هایی که در سال‌های اخیر به صورت فراگیری به فهرست میراث معنوی کشور اضافه شده‌اند، داستانی وجود دارد.

البته منظور بی‌احترامی به فرهنگ هیچ قومیتی نیست، چه بسا که ثبت یک خوراکی در فهرست آثار ملی ناملموس به منزله مصون ماندن نحوه‌ طبخ و یا پخت آن غذا در گذشت زمان و یا حفظ فرآیند پخت غذاها در رقابت با دیگر کشورها نیز است.

هر منطقه‌ از کشورمان به‌سبب تنوع جغرافیایی و زیستی‌اش غذاهایی منحصر به خود دارد که اغلب می‌توان در همان شهر و روستاها پیدایش کرد. در شمال (به ویژه گیلان) غذاها عموماً پُر از سبزی و سیر هستند که به صورت خاصی هم آنها را طبخ می‌کنند. مردم نواحی غرب و کوهستانی کباب‌هایی خوش‌طعم و به‌یادماندنی دارند که دنده کباب کرمانشاهی‌ها یا کباب بناب آذری‌ها شناخته‌تر شده هستند. شیرینی‌های مناطقی همچون ‌اصفهان و قم و کرمان و کرمانشاه و یزد را هم نباید فراموش کرد. و البته نان؛ اصلی‌ترین غذای فرهنگ‌ این سرزمین که در هر منطقه و استان با شیوه‌ خاص خودشان طبخ می‌شود. خوشبختانه اغلب این‌ غذاها به‌ دلیل مورد توجه قرار گرفتن، به ثبت ملی رسیده‌اند.

ولی اگر لحظه‌ای به تمام روند و ماجرای ثبت غذاها در این سال‌ها که هرکدام عنوان خوراکی منطقه‌ای را برای مدتی در اخبار زنده کرده‌اند، نگاه کنیم به این سئوال برمی‌خوریم که نتیجه‌ همه‌ این برنامه‌ها (بعضاً هزینه‌بر) چه بوده است؟ آیا این ثبت توانسته در جهت معرفی و تثبیت نحوه پخت آن غذاها به دیگر استان‌ها و یا حتی دیگر کشورها گامی بردارد؟ جدا از برخی غذاهای مشترک با چند کشور همسایه، آیا توانسته‌ایم با معرفی این غذاها به گردشگران، حرکتی در جهت رشد صنعت گردشگری کشورمان انجام دهیم؟

شاید نتوان به‌سادگی به پاسخ این سئوالات دست یافت. اهمیت غذاها در دنیا مسئله‌ کوچکی نیست و غذاها و خوراکی‌ها در دنیا جدای از معرفی خود غذا، نشانگر فرهنگ و تاریخ یک کشور هم هست. غذاهایی با روند طبخ آهسته یا سریع، مواد اولیه رایج در غذاها، ادویه‌جات و چاشنی‌ غذاها هرکدام نشانه‌هایی از روح و اصالت یک فرهنگ هستند.

در تهران چندین و چند رستوران با عنوان «کباب بناب»، «دنده‌کباب کرمانشاه»، «بریانی اصفهان»، «فالوده شیراز»، «کلوچه فومن» و «شیرینی‌های اصفهان و یزد» وجود دارند و آشپزخانه همگی آنها تهران است؛ با وجود این، اغلب افراد معتقدند که طعم اصلی تمامی این خوراکی ها را در شهر خودشان باید چشید. اینها نشان می‌دهد که صادر کردن غذاها و خوراکی‌ها حتی در کشور خودمان، از یک استان به استانی دیگر به نحو درستی انجام نشده است، چه رسد به اینکه توقع داشته باشیم در رستوران‌ها و هتل‌های دیگر کشورها غذاهای اصیل ایرانی سرو شود.