این اشک‌ها باید تبدیل به قطره‌های عرق در زمین مسابقه بشوند؛ این یکی از اولین جمله هایی بود که کی روش بعد از ورود به ایران و در مواجهه با صحنه های اشک ریختن بازیکنان تیم ملی به دلیل حذف از جام ملت های 2011 بر زبان آورد. او که تیم ملی را با تنها دو لژیونر تحویل گرفته بود، به خوبی می دانست کیفیت لیگ برتر در حدِ رساندن بازیکنان به پیک بازی‌شان نیست و به همین خاطر علاوه بر فراخواندن گوچی و دژآگه به تیم ملی از اروپا، گزینه لژیونر شدن را به عنوان راه مهم رسیدن به تیم ملی پیش روی بازیکنان جوان تر قرار داد تا آنها در جلسه های تمرینی مدرن فوتبال اروپا، به اوج آمادگی برسند و نگاهشان به فوتبال را نیز تغییر بدهند. نتیجه این اتفاق، ساخته شدن تیمی بود که در جام جهانی بیشتر از تیم های رقیب می دوید و آماری به مراتب فراتر از سطح لیگ فوتبال ایران ارائه می کرد.

دو سال بعد از حضور کی روش در رأس هرم تیم ملی، دیگر همه با سلیقه او آشنا شده بودند. واضح بود که سی کیو حضور در فوتبال اروپا را یک مزیت کلیدی برای انتخاب مهره های تیمش می داند. او ابتدا به سراغ بازیکنان ایرانی و یا دورگه شاغل در فوتبال اروپا رفت و با اضافه کردن دژآگه و بعدها قوچان نژاد به تیم ملی، وزن فنی تیم را بالا برد و الگوهای صحیح دوندگی و مسئولیت پذیری در زمین مسابقه را به سایر بازیکنان نشان داد. در این بین البته تجربه های ناموفقی هم وجود داشتند که ثابت کردند صرف حضور در فوتبال اروپا، نمی تواند استعداد یک بازیکن را در دچار دگرگونی کند. در همین مقطع زمانی، علیرضا جهانبخش و سردار آزمون که به لطف درخشش در رده جوانان تیم ملی مورد توجه باشگاه های اروپایی قرار داشتند، بی درنگ به اروپا رفتند. هر دوی آنها از باشگاه های داخلی پیشنهادهای سنگینی داشتند اما خوب می دانستند که با باقی ماندن در ایران، شانس پیشرفت و ملی پوش شدن شان را به شدت کاهش خواهند داد. علیرضا به هلند رفت و سردار به روسیه. آنها در ابتدای تجربه سومین فصل در فوتبال اروپا، حالا ستون های تیم سی کیو هستند.

سرمربی تیم ملی فوتبال ، اعتبار مفهوم لژیونر بودن را در فوتبال ایران دوباره زنده کرد. حالا بازیکنان جوان تر از هر فرصتی برای حضور در اروپا و پرورش یافتن زیر نظر باشگاه های اروپایی استفاده می کردند. یکی از این مهره ها، سعید

عزت اللهی بود که بعد از بازی در لیگ برتر در 16 سالگی، با پیشنهاد آتلتیکومادرید مواجه شد و به تیم جوانان این باشگاه رفت. پسر بلندقامت انزلی به خوبی در آتلتی رشد کرد و در 18 سالگی به تیم ملی فوتبال دعوت شد و با درخشش در اردوها، مدنظر کی روش قرار گرفت تا شاید جانشین نکونام در یک دهه بعدی فوتبال ایران باشد. حتی مسعود شجاعی و کریم‌انصاری‌فرد نیز قید پیشنهادهای مالی بهتر تیم‌های ایرانی را زدند تا در اروپا به بازی ادامه بدهند و کی‌روش را مجاب کنند که آنها را در تیم ملی نگه دارد.

در لیست آخر کی‌روش برای تیم ملی، حتی سوشا مکانی نیز دیده می‌شود و این یعنی لژیونربودن، هنوز هم یکی از اصلی‌ترین ملاک‌های راه یافتن یک بازیکن به فهرست‌های سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران است. در آخرین فهرست کی‌روش، هفت بازیکن در باشگاه‌های اروپایی توپ می‌زنند. شاید در آینده ای نه چندان دور، ایران ترکیب 11 نفره اش را از میان بازیکنانی انتخاب کند که همگی در لیگ های اروپایی حضور دارند و حتی از مرحله حضور، به مرحله درخشیدن در این لیگ ها رسیده اند. در فوتبالی که برای سال ها متهم به پدیده تولید نکردن بود، حالا بازیکنانی کشف شده اند که تصویر روشنی از آینده ترسیم می کنند. بازیکنانی که خوب می دانند راه تیم ملی ، از باشگاه های اروپایی می گذرد.