نصف جهان: جهان امروز دنياي متفاوتي نسبت به گذشته هاست. انسان ها نشان داده اند که رؤياها دست يافتني هستند. از رؤياي پرواز که قرن ها در سر انسان ها مي چرخيد گرفته تا رؤياي ارتباط لحظه اي با آن سر دنيا. اينها ديگر به قسمت لاينفکي از زندگي بشري پيوند خورده اند.

و اينک رؤياها ما را به قرن بيست و يکم رسانده اند، رؤياهايي که تکنولوژي، پيشرفت و از همه مهتر «ارتباطات» را پديد آوردند، تا انسان به عنوان اجتماعي ترين پديده خلقت، استفاده از آن را بيشتر از هميشه پي بگيرد.

پدربزرگ ها و مادربزرگ ها تا خردسالان ياد گرفتند که چگونه مي توانند به شکل مجازي کوچه به کوچه، شهر به شهر و کشور به کشور به ديدار عزيزان و دوستانشان بروند. بي شک و ترديد ارتباطات در قرن حاضر بين انسان ها ارزش فزاينده اي پيدا کرده و جايگاه ويژه اي يافته است.

با کند شدن حرکت بشر در حوزه سخت افزاري، روابط عمومي و نقش عمده آن در مسئوليت پذيري اجتماعي، نقشي اساسي را در جامعه ايفا مي کند. از سوي ديگر حق انتخاب مردم و مشتريان، در دنياي ارتباطات و تعامل با يکديگر به امري ضروري مبدل شده است و در موفقيت سازمان ها و موفقيت هاي ارتباط محور، نقش حياتي پيدا کرده اند.‎

در روزگاري که فضاي مجازي سيمرغ بلورين را براي ايفاي نقشي بي بديل در اطلاع رساني و ارتباطات دريافت کرده است، ديگر کمتر چيزي است که مي تواند از ديد انسان ها مخفي بماند و اينجاست که روابط عمومي سنتي بازنده بزرگ اين بازي خواهد بود.

روابط عمومي نوين اگر زودتر از هر رسانه ديگر، با اطلاع رساني صحيح و البته سريع، به افکار عمومي جهت دهي نکند، از قافله اطلاع رساني عقب مي افتد و خبرها آنگونه که ديگران مي خواهند در جامعه منتشر مي شود و آن زمان ديگر تأييدها و تکذيب ها ميزان باور پذيري خود را از دست خواهند داد.

در دنياي ارتباطات حالا که پدربزرگ ها و مادر بزرگ ها، کودکان و بزرگسالان و به نوعي همه علي رغم فيلترها و محدوديت ها به دنياي آزاد ارتباطات دسترسي دارند؛ اينکه به عنوان روابط عمومي يک دستگاه بتواني رؤياها و باورها را به سمت خود، مجموعه و سازمانت هدايت کني، به هنر متعالي که «هنر هشتم» است دست يافته اي و مي تواني آنگونه که مي خواهي سوار بر موج به ساحل مقصود برسي.

روابط عمومي موفق در اين هزاره جديد نيازمند پوست اندازي جدي است و گذر از روابط عمومي سنتي به روابط عمومي مدرن شايد هزينه هايي را به دنبال داشته باشد، اما بدون توجه به آن قطعاً، هيچ سازمان، نهاد يا مجموعه اي راه به سر منزل مقصود نخواهد برد.