نصف جهان: محمد خزائي، دکتراي ارتباط تصويري و استاد دانشکده هنر دانشگاه تربيت مدرس ديدگاه جالبي درباره ريشه نماد مار و اژدها در فرهنگ ايراني دارد. او مي گويد:

تصور ما اين است که اژدها از چين به هنر ايران وارد شده؛ در صورتي که اينگونه نيست. اگر به بررسي تمدن جيرفت و آثاري که از آن دوره به جاي مانده بنشينيم شاهد آن خواهيم بود که در دوران پيش از تاريخ حتي زماني که تمدني به نام چين وجود نداشت، نقش اژدها بر روي آثار ايراني وجود داشت. حتي اشياي آييني توسط باستان شناسان ايران کشف شده که نشان از گره خوردن سر دو اژدها دارد. اين نشان از حضور نماد اژدها در فرهنگ ايران است.

در فرهنگ ايران باستان، «فروَهَر» که همان شکل خورشيد بالدار است نمادي از پاکي است و اژدها و مار نمادي از پليدي است. اين در حالي است که قبل از ورود آريايي‌ها به ايران، «مار» بسيار اهميت داشت و نمادي از درمانگري بود. اما با آمدن آريايي‌ها به فلات ايران،  مار وجه منفي به خود گرفت و در مقابل خير قرار گرفته است. البته در دوره اسلامي از دوره سلجوقيان به اين سو مار و نقش اژدها به عنوان از بين برنده سحر و جادو معرفي مي‌شود. البته دليل اين امر نيز به داستان حضرت موسي(ع) بازمي‌گردد؛ چراکه ايشان وقتي عصاي خود را براي باطل کردن سحر جادوگران پرتاب کرد اين عصا در قالب يک اژدها يا همان مار ظاهر شد. با توجه به آنچه طي تاريخ در خصوص مفهوم نماد اژدها و مار در ايران اتفاق افتاده مي‌توان گفت، اين نماد از يک عنصر خير و برطرف کننده بيماري‌ها به يک عنصر شيطاني و در نهايت باطل کننده سحر و جادو تبديل شده است.