نصف جهان: حجت الاسلام و المسلمين حسن روحاني در جلسه هيئت دولت با گراميداشت دهه فجر انقلاب اسلامي اظهار کرد: سختي‌هاي فراواني بر مردم، راهبران و رهبران و آنهايي که در زندان و در تبعيد و در فشار بودند و فرزندان خود را در راه انقلاب فدا کردند گذشت. اما خداوند در هرکجا که احساس مي‌کنيد گشايشي ديگر نيست،  گشايشي را به وجود مي آورد.

رئيس جمهوري گفت: انتخاب براي امام (ره) در آن شرايط سخت بود؛ آنجا ماندن به معناي فعاليت نکردن بود، رفتن به کشور ديگر را هم امتحان کرده بودند؛ کشور مسلمان که نگذاشتند وارد شود. خداوند اين راه را پيش پاي  امام (ره) گذاشت که به نجف برنگردد و همانجا شب در بغداد توقف کند و از آنجا تصميم بگيرد و به پاريس حرکت کند.

رئيس دولت تدبير و اميد گفت: تصميم امام (ره) براي بازگشت به ايران تصميم بزرگي بود؛ ‌شرايطي نبود که تصميم بگيرد وارد ايران شود. نيروهاي مسلح، نيروهاي امنيتي، پليس و قدرت‌هاي دولت آن زمان مستقر بودند و به ظاهر نخست وزير حاضر بود. به ظاهر شاه فرار کرده بود اما همه سر جاي خودشان بودند و تهديد هم کردند که هواپيماي امام (ره) اگر وارد فضاي ايران شود سرنگون خواهد شد اما  امام (ره) اعتنا نکرد. 

وي افزود: بار اول که بنا بود امام (ره) ايران بيايد ششم بهمن سال 57 بود و فرودگاه‌ها بسته شد و نتوانست بيايد. آن شب امام (ره) با جمع يارانش صحبت کرد و گفت کسي با من نيايد اين سفر خطرناک است. يعني شبيه آنچه در تاريخ از شب عاشوراي ابي عبدا... الحسين (ع) مي شنويم که معروف است آن حضرت بيعت را از همه برداشت و فرمود شب راه باز است و برويد؛ شبيه چنين حالتي آن شب در نوفل لوشاتو پيش آمد. امام (ره)  با همه خداحافظي کرد.  هرچند آن سفر لغو شد اما چند روز بعد در 12 بهمن امام (ه) به ايران سفر کردند، سفر خطرناکي بود اما خداوند گشايش را فراهم کرد.

روحاني ادامه داد: چند روز قبل از حرکت امام (ره) مرحوم آيت ا... طاهري اصفهاني به دفتر امام در نوفل لوشاتو زنگ زد و من جواب دادم. ايشان گفت هوانيروز اصفهان آماده باز نگه داشتن فرودگاه اصفهان است و اگر فرودگاه تهران بسته است؛ امام (ره) اينجا بيايند. اين خبر يک فرج و گشايشي بود که خداوند فراهم کرد. هرچند عده اي از علماي بزرگ که من با آنها صحبت کردم معتقد بودند الان براي آمدن امام (ره) زود است و شرايط آماده نيست و به امام (ره) بگوييد به ايران نيايد. 

رئيس جمهوري يادآور شد: اگر بخواهم تشبيه کنم مثل آن آتشي که براي حضرت ابراهيم(ع) فراهم کرده بودند و او بي دغدغه رفت وسط آتش و آتش سرد شد.