عصر ايران: سيستم آموزشي در ايران، به طرز آشکاري در حال تباه کردن نسل هاست و اين روند سياه، دهه هاست که به شکل معاصر ادامه دارد! منظور البته کساني که در سيستم آموزشي کار مي کنند، مانند معلمان، استادان و مديران نيست بلکه سخن بر سر اين است که سيستم، ناکارآمد است و حتي بهترين معلمان و استادان نيز نمي توانند در درون اين سيستم فشل، کارآمدي خود را به طور کامل و نهادينه شده بروز دهند.

يکي از فاجعه بارترين ويژگي هاي نظام آموزشي در ايران، سخت و غيرمنعطف بودن آن است به گونه اي که نمي تواند تن سنگين و تنبل خود را در واکنش به آنچه در جامعه مي گذرد تکان دهد و اقدام مناسب کند.

سن اعتياد در جامعه به طرز ملموس و فاجعه باري کاهش مي يابد و به سنين دانش آموزي مي رسد ولي نظام آموزشي همچنان در حال ياد دادن نام بزرگ ترين صحراي ترکمنستان است.

شبکه هاي اجتماعي موبايل محور، تمام جامعه را در بر مي گيرند ولي نظام آموزشي هنوز اصرار دارد که دانش آموزان نام کتاب هاي قيصر امين پور را حفظ کنند.

بيماري هاي مرتبط با تغذيه نامناسب در جامعه تشديد مي شوند اما نظام آموزشي از معلمان مي خواهد حفظ کردن نام فلان باکتري ها را به دانش آموزان تحميل کنند.

درصد قابل توجهي از دانش آموزان با پدر با مادرهاي جدا شده از هم زندگي مي کنند ولي نظام آموزشي به جاي دادن آموزش هاي لازم به اين دانش آموزان، مي خواهد تانژانت و کتانژانت را مرور کنند.

البته نمي گوييم هيچکدام از اينها را ياد ندهند ( هر چند که برخي آموزه ها اساساً بيهوده هستند) ولي نکته اينجاست که سيستم عريض و طويل آموزشي به حدي کُند و سنگين است که نمي تواند همراستا با نيازهاي کنوني، عکس العمل نشان دهد، چه رسد به پيش بيني نيازهاي آتي! تا زماني که سيستم آموزش و پرورش و نيز آموزش عالي مبتني بر کتاب هاي درسي و محفوظات و امتحانات باشد و کار چنداني با آنچه در جامعه مي گذرد نداشته باشد، به مؤسسه اي مي ماند که در عصر تلفن و رايانه و اينترنت، همچنان درگير پرورش کبوتران نامه‌رسان است و اتفاقاً خيلي هم جدي و سختگيرانه اين کار را مي کند.