طبق آخرين برآوردهاي صورت گرفته از سوي وزارت راه و شهرسازي در حال حاضر ايرلاين‌هاي ايراني رقمي نزديک به 250 فروند هواپيما ملکي به نام خود دارند. هواپيماهايي که عملکرد آنها در طول سال‌هاي گذشته نشان از آن دارد که بهره‌وري پايين اصلي ترين شاخصه ناوگان مسافرتي ايران بوده است.

به گزارش ايسنا، زمين گير بودن نزديک به صد فروند هواپيماي شرکت هواپيمايي ايران نشان از آن دارد که نزديک به 40 درصد از کل ناوگان امکان پرواز ندارد. اطلاعات به دست آمده حاکي از آن است که از اين صد فروند هواپيما نزديک به 50 فروند بايد براي هميشه با پرواز کردن خداحافظي کنند اما50 فروند ديگر هنوز امکان آن را دارند که به پرواز در آينده اميد داشته باشند.

اين هواپيماها نياز به دريافت قطعاتي دارند که از دو محور متفاوت تأمين آنها امکانپذير است. يکي از محورها بحث احتمال باز شدن بازار براي تأمين قطعات هواپيماها پس از اجراي برجام است. البته اين مسئله منوط به آن خواهد بود که شرکت‌هاي هواپيماساز هنوز قطعات مربوط به هواپيماهاي قديمي زمين گير ايران را توليد کنند و يا امکان تهيه آنها در بازار وجود داشته باشد.

در غير اينصورت اگر نقشه راهي شبيه به عملکرد شرکت هواپيمايي آسمان که با وارد کردن چند فروند فوکر 100 زمين‌گير قطعات آنها را به ديگر هواپيماهاي خود پيوند زد، عمل شود، اين شانس وجود خواهد داشت که لااقل بخشي از اين هواپيماها رنگ آسمان را ببينند.

موضوع ديگري که شرايط صنعت هواپيمايي ايران را متحول مي‌کند، بحث مربوط به چگونگي استفاده روزانه از ناوگان فعال است.

ميانگين ساعات پرواز هواپيماها در طول 24 ساعت حدود 9 ساعت تخمين زده مي‌شود. در صورتي که ايرلاين بتواند شرايط را طوري مديريت کند که براي انجام اين دو پرواز تعداد نشست و برخاست‌ها به کمترين سطح خود برسد، اين شانس وجود دارد که بهره‌وري به حداکثر برسد.

يک منبع آگاه به ايسنا گفت: در حال حاضر متوسط زمان پروازي هواپيماهاي مسافرتي در ايران حدود 6/5ساعت از 24 ساعت شبانه روز است. اين ديدگاه که بالا رفتن زمان پروازهاي يک هواپيما در طول روز مي‌تواند عملکرد منفي داشته باشد به هيچ عنوان درست نيست. بلکه در حال حاضر ناوگان ايران به دليل محدوديت‌هايي که دارد مجبورشده است با حدود سه ساعت فاصله نسبت به استانداردهاي جهاني فعاليت خود را ادامه دهد.

به گفته وي در حال حاضر پنج فروند بوئينگ 737 فعال در ناوگان ايران با توجه به شرايط مثبتي که در قياس با ديگر هواپيماها دارند، توانسته‌اند با زماني نزديک به استانداردهاي بين المللي پرواز کنند حتي تعدادي از ايرباس هاي 300-600 و 320 ايران نيز توانايي انجام عمليات بيش از متوسط داخلي را دارند اما در مجموع مي‌توان گفت که فاصله ما با بهره‌وري جهاني نزديک به سه ساعت در طول روز است و اين نشان مي دهد که ناوگان ايران نتوانسته خود را با استانداردهاي جهاني همراه کند.