دریــا قدرتــی پور: حومه شــهر و حاشیه هایش با باغ های پنهان که میزبان جوانان شده است. بیشــتر خانواده ها از وجودشان خبر ندارند و نمی دانند که جوان هایشان در این پارتی های شبانه شرکت می کننــد.تفریحاتی که به فاجعه تبدیل می شود.

شرکت کنندگان متفاوتند؛ کسانی که قید همه چیز را زده اند؛ خیلی هایشان یک بار یا دو بار کرونا گرفته اند و ترس زیادی از مبتلا شدن ندارند. بعضی ها هم دلشان به آنتی بادی هایشان خوش است. میهمان ها دو دسته اند، یا معرفی شده اند و یا میزبان دعوتشان کرده. قیمت ورودی ها هم یکسان نیست و بســتگی به پک هایی دارد که برای جلوگیری از کرونا تهیه شــده اســت؛ گران ترینشان بین ۷۰۰ تا ۸۰۰ هزار تومان و ارزان ترینشان ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومان ورودی دارد. بسته به جیب شرکت کنندگان و اینکه تا چه حد به سلامتیشان اهمیت می دهند. پک ها، از گرفتن درجه اکسیژن و تب شروع می شود و به گرفتن تست، ختم. از یکی دو روز قبل تا روز میهمانی . بماند که نه پزشکی هست و نه پرستاری. این مراسم فرمالیته تنها و تنها برای اطمینان خاطر کسانی است که کمی وسواسی تر از بقیه هستند. تجارتی مرگ بار در روزهایی که خیلی ها توان زندگی با کرونا را ندارند.

فرار از مشکلات، تنهایی، شادی و بهانه های دیگر دلایلی شده که پارتی ها رونق پیدا کنند. پارتی هایی، بدون مرز و قانون. قانونی که حداقل برای کسانی که یک بار صابون کرونا، به تنشان خورده و یا از مرگ جسته اند، چندان محلی از اعراب ندارد تا جایی که ترس از مرگ هم نمی تواند جلویشان را بگیرد. با این حال، کرونا هنوز هم تجربه مبارزه با مرگ و زندگی برای بسیاری از افرادی است که با اکراه به میهمانی آمده اند. رعنا دو دهه از زندگیش را سپری کرده و از 15 سالگی اهل این میهمانی ها بوده، او حدود یکسالی است که به قول خودش به هیچ میهمانی نرفته، اما نتوانسته از دست کرونا دربرود و به نوع سختی از کرونا مبتلا شده و یک ماهی با آن دست و پنجه نرم کرده تا حالا که بالاخره توانسته به حالت عادی برگردد. او حالا تجربه هراس از مرگ را دارد، اما ماندن در خانه هم برایش غیرممکن شده است. چندتایی از دوستانش هم به همین شکل بوده اند. کرونای ضعیفی گرفته اند و خیالشان راحت شده است، اما بودن در خانه و سپری کردن ماه ها برای آنها کابوس شده و این میهمانی های شبانه برایشان سوپاپ اطمینانی شده است که روانشان را نجات دهد. گرچه با انواع استرس ها دست به یقه شده اند، اما به قول خودشان «بی خیال».

«بی خیالی»بیماری که این روزها خطرناک تر از کرونا است. این را محمود طالبی می گوید. روانپزشکی که معتقد است: «بی خیالی عارضه ها و آسیب های زیادی را به جامعه وارد می کند».

به نظر این متخصص، بی خیالی نمی تواند درمان دردهای روحی ناشی از کرونا باشد:« اینکه ما تبدیل به قاتلی خاموش شویم و هر جا که دلمان می خواهد برویم، از نقص های فرهنگی ما ناشی می شود، متاسفانه جامعه ما بیشتر از آنکه اقتصادی یا سیاسی باشد، فرهنگی است و تا نگاه ما به فرهنگ اصلاح نشود، نمی توان انتظار معجزه داشت.

اما آنهایی که بی خیالند، شادی کردن را حق خودشان می دانند. بسیاری از جوانانی که این روزها تن به هر چیزی می دهند تا شاد باشند و برای ماجراجویی هم که شــده ســعی می کنند این جشــن هــا را تجربه کننــد. جالب اینجاست که این اتفاقات زیرپوستی، در غفلت مســئولان فرهنگی رخ می دهد، آنهایی کــه همیشــه خــوب حــرف مــی زنند و تیترهــای خوبی می گوینــد.

تیترهایی که باعث نمی شود، جوانان بی خیال پارتی ها شوند. محمود طالبی، این روزها مراجعان زیادی به خاطر کرونا دارد. از بیماری وسواس گرفته تا ترس ها و توهمی که بعد از گرفتار شدن به این ویروس نامرئی خطرناک، بیمارانش را مبتلا به انواع و اقسام مشکلات روحی کرده است. افسردگی و اضطراب دو کلمه ای است که این پزشک متخصص زیاد آنها را به کار می برد. کلماتی که دست از سر بسیاری از بیماران نجات یافته از کرونا برنمی دارد. در کنار این موضوعات نیاز به شادی و میهمانی و دیدن دوستان دور و نزدیک، تضادی نامتناسب را ایجاد کرده است. به نظر دکتر طالبی تا زمانی که کرونا هست این ترس ها هم هست؛ گرچه خیلی ها دل به دریا می زنند و در پارتی ها و میهمانی ها بدون محابا شرکت می کنند. پارتی رفتن هایی که جز بیماری و شادی ناچیز موقتی، چیز دیگری را عاید شرکت کنندگانش نمی کند .

هشدارها هم خیلی وقت است که خاصیتشان را از دست داده اند تا پارتی ها زیر پوست شهر، مخفیانه و پنهانی و به دور از قانون مثل قارچ رشد کنند؛ پنهان از دیدها و بدون مرز و مقررات که تنها با یک تب گرفتن ساده، افراد را مجاب می کند که به کرونا مبتلا نمی شوند.

حالا شهر، بزرگ و کوچک نمی شناسد؛ در اکثر مناطق حاشیه ای، در طول هفته، خانه هایی هستند که میزبان مهمانی های ممنوعه شده اند و قرنطینه و فاصله های اجتماعی را به سخره گرفته اند.

این در حالی است که با وجود کاهش آمار مرگ و میر ناشی از کرونا، همچنان آمار رسمی جان‌باختگان کرونا، در ایران بالاتر از صد نفر در روز است.

دکتر طالبی، از دلایل روان شناختی این موضوع یعنی کم توجهی بخشی از جامعه به هشدارها و توصیه های مرتبط با کرونا را مبتلا شدن آنها به بی حسی عاطفی و دور شدن از فرهنگ جمعی می داند؛ موضوعی که سبب شده احساس مسئولیت این عده در قبال دیگران کمرنگ شود:«مفهومی به نام اثر تماشاگر داریم، به این معنی که مردم مسئولیت رعایت و شرایط کرونا را به دیگران محول می کنند، در واقع داستان این است که هر چه جمعی بزرگتر باشد، ازبار روانی و هزینه کمک کردن کم میشود و تک تک افراد کمک کردن خودشان را از رفتار بقیه گروه استنباط می کنند. در کنار این مساله، اگر تبلیغات در رابطه با یک موضوع خاص، از حد بگذرد، تاثیرات معکوس دارد، به ویژه اینکه در فضای مجازی تبلیغات وسیع، سبب سردرگمی مردم می شود، در حالی که ما نیازمند اطلاع رسانی به صورت واحد از طریق مسئولان و رسانه های قابل اعتماد هستیم. وقتی نظرات متناقضی از مسئولان در مورد راه های مقابله وجود داشته باشد، مردم این موضوع را جدی نمی گیرند و روال عادی را دنبال می کنند، بنابراین ما به شدت نیازمند یک سخن واحد و وحدت کلمه از طرف تمامی گروه های مرجع اجتماعی هستیم.