تابناک: پس از رکوردشکني پنجمين حراج تهران و فروش 25 ميلياردتوماني آثار هنري در تهران، موضعگيري‌‌هايي در نقد برگزاري چنين حراج‌هاي هنري انجام شد و چنين به نظر آمد که برگزاري اين حراج يک اتفاق تلخ براي کشور است؛ اما يک بررسي ساده نشان مي‌دهد راه قدرتمند شدن هنر ايران از دل اين حراج‌هاست و ايران از رقباي منطقه‌اي‌اش نيز در اين زمينه عقب‌تر است.

در خاورميانه فعلاً آخرين حراج کريستيز دبي، بالغ بر ده ميليون دلار فروش داشته و موقعيتي بهتر از حراج تهران دارد، ولي اگر حراج تهران با اين شيب تند رشد کند، احتمالاً به زودي نه تنها رقباي منطقه‌اش را پشت سر مي‌گذارد، بلکه در سطح بين‌المللي نيز جزو حراج‌هاي معتبر خواهد بود که سيل مجموعه داران بين‌المللي و حتي گردشگران هنري را به ايران سرازير مي‌کند.

با طرح اين شرايط، براي بسياري اين پرسش مطرح مي‌شود که اساساً چرا بايد در کشوري چون ايران، حراجي هنري به اين شکل برگزار شود و تابلوهايي نظير تابلوهايي با قيمت هاي سه ميلياردي (سهراب سپهري) و 1/2 ميلياردي (محمود فرشچيان) عرضه شود؟ آيا اساساً چنين فضايي در کشوري که اين تعداد فقير دارد، قابل تحمل است و آيا اين اشرافيگري نيست؟!

براي پاسخ به اين پرسش از ساده‌ترين پاسخ‌ها بايد شروع کرد و آن هم اينکه، اگر يک سرمايه دار به جاي خريد پورشه و مازراتي يا خانه هاي چند ده ميلياردي در تهران و لندن، سرمايه‌اش را صرف خريد آثار هنري کرده و در اين بخش سرمايه گذاري کند، يک اتفاق مهم در چرخه اقتصاد ايران رخ داده و آن هم استفاده بهينه از اين سرمايه‌ها براي حمايت و تقويت هنر اين سرزمين است. چگونه در ليگ برتر فوتبال ايران، براي پا به توپ زدن‌هاي بي‌حاصل که عمدتاً تأثير عميقي نيز در کشور ندارد، به بازيکنان فوتبال تا 1/5 ميليارد تومان پرداخت مي‌شود و هيچ اعتراضي نمي‌شود؛ اما وقتي تابلوي مينياتور ارزشمند فرشچيان که هميشه ماندگار خواهد بود ـ 1/2 ميليارد تومان در حراج تهران به فروش مي‌رسد، اسباب نگراني برخي را فراهم مي‌سازد؟ آيا هنر فرشچيان به اندازه بازي يک فوتباليست ليگ برتري نمي‌ارزد؟!