اگرچه هنوز فرضیات مختلفی درباره چگونگی انقراض دایناسور‌ها وجود دارد، اما دیرینه شناسان اخیراً به بررسی فسیل‌های که در ایالت داکوتای شمالی آمریکا کشف شده، به جزئیاتی از آخرین روز زندگی دایناسور‌ها پیش برخورد سیارک‌های که منجر به انقراض آن‌ها شد، دست یافتند که نشان می‌دهد این رخداد در فصل بهار رخ داده است.

این جزئیات توسط یک تیم بین المللی از محققان پس از بررسی سوابق ایزوتوپ کربن استخوان ماهیانی که کمتر از ۶۰ دقیقه پس از برخورد سیارک مرده بودند، به دست آمد.

محققان دانشگاهی برای یافتن علت انقراض دایناسور‌ها به محل منحصر به فرد Tanis در داکوتای شمالی (ایالات متحده) روی آوردند. در این مکان دانشمندان با بررسی پارو ماهی‌ها و ماهیان خاویاری فسیل شده متوجه شدند که این جانداران قربانیان مستقیم برخورد شهاب سنگ Chicxulub بودند، اما نکته جالب‌تر این بود که دیرنه شناسان توانستند آخرین روز حیات دایناسور‌ها را نیز مشخص کنند.

این برخورد، صفحه قاره را تکان داد و باعث ایجاد امواج عظیم در توده‌های آبی شد. این امواج حجم عظیمی از رسوبات را جمع کرد که ماهی‌ها را در خود فرو برد و آن‌ها را زنده به گور کرد. این در حالی است که کمتر از یک ساعت پس از برخورد، باران نیز شروع به باریدن کرده است.

یکی از پاروماهی‌های مورد مطالعه تحت آنالیز ایزوتوپ کربن پایدار قرار گرفت تا الگوی تغذیه سالانه خود را فاش کند. در دسترس بودن زئوپلانکتون، غذای اصلی این ماهی ها، به صورت فصلی در نوسان بود و بین بهار و تابستان به اوج خود می‌رسید.

ملانی دورین از دانشگاه اوپسالا و VU آمستردام و نویسنده اصلی این مطالعه استنباط می‌کند: «سیگنال ایزوتوپ کربن در طول رکورد رشد این ماهی پارویی تأیید می‌کند که فصل تغذیه هنوز به اوج نرسیده است و بنابراین مرگ آن در فصل بهار رخ داده است.»

انقراض دسته جمعی پایان دوره کرتاسه، یکی از بزرگترین انقراض‌ها در تاریخ حیات کره زمین است که شاهد نابودی همه دایناسور‌های غیر پرنده، پتروسورها، آمونیت‌ها و بیشتر خزندگان دریایی بود، در حالی که پستانداران، پرندگان، کروکودیل‌ها و لاک پشت‌ها توانستند از این نابودی جان سالم به در ببرند. از آنجایی که پاییز نیمکره جنوبی با بهار در نیمکره شمالی مصادف است، فرآینده آماده سازی برای سپری کردن زمستان ممکن است از موجودات نیمکره جنوبی در برابر این رویداد انتقراض محافظت کرده باشد.

ملانی دورین از این داده‌ها نتیجه می‌گیرد: «این یافته بسیار مهم به کشف این که چرا اکثر دایناسور‌ها از میان رفتند در حالی که پرندگان و پستانداران اولیه موفق به فرار از انقراض شدند، کمک می‌کند.»