دریا قدرتی پور:بيش از 50 سال خاک صحنه را خورده است. از همان روزهاي کودکي تا اکنون که در صحنه تئاتر موي سفيد کرده. او حالا يکي از پيشکسوتان تئاتر اصفهان است. با اينکه اصالتاً اصفهاني است اما به دليل اينکه پدرش کارمند دولت بوده و دائماً در حال مهاجرت،  او کارهاي اوليه اش را در همدان آغاز کرده و از همانجا شده يک تئاتري تمام عيار. سيد عليرضا بدري در اين سال ها نقش هاي بسياري را تجربه کرده است؛ از نقش هاي طنز گرفته تا نقش هاي جدي؛ از کارگرداني تا نويسندگي و طراحي صحنه تا رسيده به امروز و نقش همسر ليلي در اپرا تئاتر «ليلي و مجنون» به کارگرداني عرشيا شفيعيون. شايد کمتر کسي نام «ابن سلام» را شنيده باشد اما همه ما ليلي و مجنون را مي شناسيم. ابن سلام، شخصيتي کليدي در اين نمايش به شمار مي رود. در واقع ابن سلام شوهر ليلي و رقيب مجنون محسوب مي شود اما در تاريخ ادبيات کمتر به او پرداخته شده است. سيد عليرضا بدري به اين شخصيت در روي صحنه جان بخشيده است.

از شروع پا گذاشتن به صحنه تئاتر تا نقش ابن سلام در اپرا تئاتر «ليلي و مجنون» بگوييد.

شايد 13 يا 14 ساله بودم که به شکل آماتور شروع کردم و کم کم با استفاده از معلم هايي صاحب سبک، توانستم کارم را ارتقاء دهم تا رسيدم به امروز. تئاتر ليلي و مجنون را دوست داشتم به اين علت که درباره عشق است. پديده اي که دستمايه نمايشي است که يکي از معتبرترين متون کهن ما به شمار مي رود. علاقه من به حوزه هاي تاريخي و اجتماعي باعث شد که اين نقش را دوست داشته باشم. هر چند اين قصه افسانه است اما به دليل اينکه تأثيرگذاري زيادي دارد وقتي که روي صحنه رفت گويا همين لحظه اتفاق افتاده است. در چنين مواقعي براي بازيگر و نقشي که ايفا مي کند ديگر مرزي باقي نمي ماند و براي مخاطب هم جذابيتي دو چندان پيدا مي کند مشابه همين نکته هم در ذهن من وجود داشت.

 بعد از دو سال که هيچ تئاتري در اصفهان روي صحنه نرفته بود اين تئاتر توانست مخاطبان را به سالن بکشاند و با خيل عظيمي از مخاطبان تئاتر روبرو شديم. به نظر شما دليل آن همين همذات پنداري با ادبيات کهن و مقوله عشق بود؟

بله دقيقاً و اين فقط کشور ما را دربرنمي گيرد؛ بلکه به همان علت که پيش تر هم گفتم، ادبيات کهن ما هم مثل آثار شکسپير و رمئو و ژوليت که درباره عشق است سلايق مختلف را درگير مي کند و تأثيرات شگرفي روي همه سلايق مي گذارد. بدون ترديد همين موضوع باعث شد که مردم با شاکله اين نمايش ارتباط برقرار کنند. از سوي ديگر يکي از جذابيت هاي اجراي زنده اين است که شما نفس به نفس مخاطب هستيد و همان لحظه بازخورد دريافت مي‌کنيد. بلافاصله بعد از پايان اجرا شما از نحوه تشويق يا استقبال تماشاگر متوجه مي‌شويد که چه چيز انتقال داده‌ايد و آيا موفق به برقراري ارتباط شده‌ايد يا خير؟ اينجاست که ديگر نکته شخصي در بازيگري وجود ندارد. ما ابتدا بايد اين را در نظر بگيريم که تماشاگر بايد لذت ببرد. يعني شما نخست بايد توان سرگرم کردن داشته باشيد و تفکر خود را در اين ميان لحاظ ‌کنيد. بازيگر ناچار به تغيير و افزايش توانايي هايش است، چون به هرحال براي تماشاگر کار مي‌کند، نه خودش. البته افزايش تعداد مخاطبان در اين ميان به سياستگذاري مسئولان هم بستگي دارد. از سوي ديگر کارگردان اين تئاتر، يکسال براي ليلي و مجنون کار کرده و به تمامي نقاط ضعف و قوت آن پي برده و توانسته بعد از اين مدت طولاني تئاتر خوبي را روي صحنه بياورد. مخاطب اين را به خوبي درک مي کند و همين باعث شد که اين نمايش مخاطبانش را پيدا کند. با توجه به اينکه ما با تماشاگر عام و خاص مواجه هستيم و با توجه به ارتقاي سطح سليقه مخاطبان همواره اعتقاد دارم که تماشاگر از کار صادقانه و با کيفيت لذت مي برد و اگر کارگردان ها به اين موضوع اهميت بدهند مي توانند موفق شوند.

پنج دهه زمان زيادي براي بودن روي صحنه است. شما با اين تجربه چه ارزيابي از تئاتر اصفهان داريد؟ آيا تحول داشته يا به افول رفته است؟

اگر بگويم تحولي نبوده، بي انصافي است و اگر پاسخ مثبت بدهم جفا کرده ام. اينطور پاسخ اين سئوال را مي دهم که اصفهان سهم بسزايي در ارتقاي هنر تئاتر در کشور دارد. در عرصه موسيقي هم اين موارد هست. ما استاداني مثل جليل شهناز در موسيقي داشته ايم و محمد علي کشاورز را در سينما داشتيم که اصفهاني بود و خيلي هاي ديگر. مي توانم بگويم که اصفهان در نبوغ هنري و خوش سليقگي هنرمندانه سهم مشخص داشته است. در مورد تحول تئاتر هم بايد بگويم که تا قبل از پيروزي انقلاب اسلامي از لحاظ فني تئاتر ما افسارگسيخته بود ولي بعداز آن ما با تئاتر مدرن و آوانگارد روبرو شديم و اين باعث شد که شکل و شمايل درستي از جريان سينما و تئاتر ايجاد شود و ثمره آن آزاد انديشي هنرمنداني بود که سهمي در اين زمينه داشتند.