مریم محسنی: یک جشن باشکوه با کلاه های مقوایی که شبیه تاج است. مراسم تاجگذاری در عمارتی زیبا و منحصر به فرد با گل آرایی و بادکنک و نور و دودهای تزیینی برگزار می شود. هنرپیشه های اصلی این جشن هم دانش آموزانی هستند که به دور از فرهنگ گذشته جشن الفبا را برگزار می کنند.

بعد از جشن تعیین جنسیت و جشن پایان شیرخوارگی و غیره حالا جشن‌هایی‌ با عناوینی همچون «جشن تاج و تاج‌گذاری الفبا» در گوشه و کنار شهر و حتی در محله‌های جنوب شهر افزایش چشمگیری پیدا کرده است. شاید در سال‌های اخیر در محله و شهرتان نمونه‌ای از جشن «تاج‌گذاری الفبا» برای بچه‌های دوره پیش‌دبستانی را دیده باشید؛ کودکانی‌ که پس از آموختن الفبای فارسی، نخستین قدم‌ها را برای ورود به دنیای علم و دانش برمی‌دارند و قرار است‌  با گذاشتن تاج مقوایی بر سرشان، در پیش گرفتن راه مردان‌ و زنان بزرگ ایران‌زمین را جشن بگیرند.

اگر در زمینه تاریخچه برگزاری جشن فارغ‌التحصیلی در ایران مطالعه و تحقیق کنید به نکات جالبی می‌رسید که در این ایام و روزگار کارآیی فراوانی برای جامعه دارد. نخستین موضوعی‌ که توجه هرکسی را به خود جلب می‌کند نوع آداب و مناسبات برای دریافت مدارج علمی از پایه تا مراتب بالا و بالاتر است. اما مسئله‌ای که در پیشینه برگزاری مراسم و جشن‌های فارغ‌التحصیلی وجود داشته بیانگر آن است‌ که در هیچ دوره‌ای از نمادی مثل «تاج» به‌عنوان سمبل پیشرفت علم و دانش استفاده نشده، بلکه به گواه تاریخ در مراکز آموزشی از جمله مدرسه دارالفنون تهران نیز در جشن فارغ‌التحصیلی هنرجویان خود از کلاه چهارگوش و شش گوش و منگوله بهره‌ می‌بردند.

یکی از کارشناسان علوم و تحقیقات طعنه شیرینی هم به این مسئله می‌زند و می‌گوید: «البته جای صد افسوس که هنگامی که از ما به‌عنوان یک ایرانی و صاحب افتخارات علمی، پژوهشی و فرهنگی که پایه‌گذار بسیاری از علوم در تاریخ بشر از سرزمین ما آغاز شده می‌پرسند که این لباس چیست و از کجا آمده و چه معنایی دارد؟ خیلی‌ها نمی‌دانند و شاید حداکثر جواب بدهیم که از وجنات این لباس بر می‌آید که غیرایرانی باشد! در حالی که این‌گونه نیست. اما جالب اینکه اگر همین سئوال را از دانشجو، دانش‌آموخته، استاد و رئیس دانشگاه و حتی یک نظاره‌گر غربی یا ژاپنی بپرسیم، برای ما توضیح می‌دهند که ‌ما به احترام آویسن‌های اندیشمند ایرانی (آویسن در غرب نماد دانشمند و ابن‌سینا است) از این سمبل علمی استفاده می‌کنیم. برای نشان دادن تفاوت بین دانش‌آموخته با فرد معمولی و در راستای احترام به شخصیت ابن‌سینا به‌عنوان پدر علم جهان.»

در کتاب‌های تاریخی آمده که این کلاه سمبلی از یادآوری دستار خراسانی بوده است که همواره ابن‌سینا به دور سر خود می‌بسته و اضافه دستارش (تحت الحنک) را مثل تمام خراسانی‌ها که هنوز این سنت‌ها را در کشور ما محفوظ داشته‌اند و این اضافه دستار خود را موقع کار بر پشت شانه می‌اندازند، ابوعلی سینا نیز همین عمل را انجام می‌داده و تمام مدتی که مشغول پژوهش در امر علمی بوده، اضافه این دستار از دور سرش بر پشت شانه او آویزان بوده و هنگامی که بر کشف جهانی خود (دریافت علمی) می‌رسیده است این اضافه را از پشت شانه خود به جلو سینه می‌انداخته تا نیل به تحقیق و هدف علمی و کشف خود را به اطلاع پژوهشگران همکار خود رسانده و هموطنان خود را از یک دستاورد نوین آگاهی می‌داده است.

اکنون نه تنها این نماد به سمت و سوی دیگری رفته است بلکه این تاج های کاغذی نسل نو ما را از گذشته با شکوهی که داشته دور می کند.