خورشید کیایی: «تاب آوری» اصطلاحی است که برای شهرهای ما نامفهوم است. این اصطلاح را برای بعد از وقوع حوادث به کار می برند و  حالا «نه تنها پایتخت بلکه، هیچ شهر دیگری در کشور تاب آوری ندارد».

این را مدیر پژوهشکده خطرپذیری و بحران، درباره تاب آوری شهرهای ایران گفته است. این نکته وقتی ملموس تر می شود که بدانیم از 42 حادثه طبیعی که تا به حال در جهان روی داده 32 مورد آن را ما ایرانی ها تجربه کرده ایم و هر بار تسلیم اتفاقاتی شده ایم که بیش از حد آمادگی مان بوده است.

این آمادگی اکنون در کلانشهری مثل اصفهان هم با وجود حجم عظیمی از بافت های فرسوده وجود ندارد. کافی است به این موضوع پی ببریم که حتی اگر زلزله هم نیاید ساختمان های برخی از نقاط اصفهان ایمن نیستند و ممکن است هر لحظه بر سر ساکنانش  آوار شوند.

اکنون نزدیک به 10 درصد از 140 هزار هکتار بافت فرسوده و سکونتگاه‌های غیررسمی کشور در استان اصفهان و 6 هزار هکتار آن در شرق اصفهان قرار دارد؛ یعنی حدود 550 هزار نفر از جمعیت شهر اصفهان ساکن بافت های لرزانی هستند که طی ده سال گذشته نه تنها سامان نیافته اند بلکه فرسوده تر هم شده اند.

به گفته کارشناسان، این بافت های زخمی و صدمه دیده قابلیت این را دارند که حتی با یک لرزش کوچک هم فرو بریزند، چه برسد به زلزله های چند ریشتری.

اصفهان شهری است که طی یک قرن اخیر کمتر تجربه زلزله های بزرگ را داشته و به طور معمول زلزله هایی هم که حاشیه اصفهان زمین را لرزانده قدرت چندانی نداشته اند. اما با توجه به اینکه هیچ پیش بینی قطعی در زمینه وقوع زلزله وجود ندارد این گمانه هست که در اصفهان هم زلزله ای نسبتاً شدید به وقوع بپیوندد.

به گفته دانشیار گروه زمین شناسی دانشگاه اصفهان، هم اکنون 63 گسل زلزله در حاشیه 100 کیلومتری اصفهان وجود دارد. گسل هایی که ممکن است هر لحظه جان بگیرند و زمین را بلرزانند؛ بنابراین اگر آمادگی کامل را نداریم حداقل باید آمادگی همیشگی داشته باشیم و ریسک زمین لرزه احتمالی در اصفهان را بپذیریم.

سالیان سال است مدیریت شهری اصفهان نتوانسته گره کور بافت های فرسوده را باز کند و حتی از تسهیلات شهرداری هم آبی گرم نشده است و این بافت ها به چالشی بزرگ تبدیل شده اند. چالشی که حل آن نیازمند تدبیری بلند مدت است تا حداقل از بروز تبعات احتمالی زلزله های ویرانگر جلوگیری شود.