دریا قدرتی پور: تنها یک دانشگاه در حوزه طراحی لباس در اصفهان وجود دارد و البته ده ها آموزشگاه که بسیاری از آنها معتبر نیستند. این در حالی است که بازار کار در رشته طراحی لباس در اصفهان بسیار کم است؛ بنابراین، این رشته به عنوان یک رشته لوکس و بی طرفدار در اصفهان درآمده و اگر اشخاصی هم به این رشته وارد شوند تنها از روی علاقه و جذابیت این رشته است.

با وجود اینکه اصفهان همواره به عنوان شهری شهرت یافته که سرشار از رنگ و طرح بوده و این موضوع در نمای کاشی ها و معماری ساختمان های قدیمی و صنایع دستی آن مشخص است، حال این سئوال پیش می آید که چرا با وجود این همه طرح و رنگ، هیچ نمادی از اصفهان در پوشاکی که مردم این شهر در حال حاضر استفاده می کنند نیست و چرا پوشاکی که در این شهر مورد استفاده قرار می‌گیرد، نه متناسب با اقلیم و فرهنگ اصفهان است و نه با هویت این شهر همخوانی دارد؟

به گفته کارشناسان، اینکه چرا به این وضعیت گرفتار هستیم ربطی به محدودیت‌های پوشاکی ندارد بلکه دلیل آن عدم شناخت فرهنگ و اقلیم و افراط در واردات پوشاکی است که مال ما نیست.

مسعود جزنی، طراح و استاد دانشگاه، مشکل اصلی صنعت پوشاک را واردات، آن هم بدون توجه به اقلیم و فرهنگ ایران می‌داند. به نظر او بازار کار درستی در حوزه پوشاک در ایران شکل نگرفته و صنعت پوشاک، کاملاً وارداتی است و سهمی که خودمان از این بازار داریم خیلی ناچیز است.

او معتقد است که ما باید تاریخ و فرهنگمان را وارد لباس‌هایمان کنیم و واردات لباس و پارچه‌ای که هیچ ربطی به ما ندارد را متوقف کنیم چرا که این واردات ما را دچار سردرگمی کرده است.

این طراح با اظهار تأسف از اینکه سرمایه‌گذاری در این حیطه خیلی کم است و در این حوزه نخبگان تربیت شده در دانشگاه فرصت جذب در بازار کار را ندارند می گوید: طرح هایی که از پارچه یا لباس در ایران وجود دارد وارداتی است و چیزهایی وارد می‌شود که شاید ظاهری زیبا داشته باشد اما با فرهنگ و اقلیم ما همخوانی ندارد و حتی مناسب آب و هوای منطقه ما نیست و مردم را آزار می دهد، به این خاطر که اکثراً از لباسی استفاده شده که متعلق به فرهنگ ما نیست و از این طریق هویت خود را از دست می دهیم.

دیروزهایی که حالا خیلی به نظر دور می رسد، هر قوم وطایفه ای در ایران لباسی بومی ومحلی داشته است اما حالا از آن همه تنوع، چیزی باقی نمانده است و در اصفهان هم صنعت نساجی مشهور آن خیلی وقت است که تحلیل رفته و چرخ صنایع وابسته اش رنگ باخته است. اکنون هنرهای دستی و رنگ ها و طرح های متنوع ختم شده به صنایع دستی و دیگر این طرح و نقش ها کاربردی روی لباس ها ندارد.

همین باعث شده که کمتر کسی پارچه هایی را به یاد بیاورد که دیگر تولید نمی شوند، رنگ هایی که هماغوشی شان با این پارچه ها، دنیایی از زیبایی را می آفرید و تنپوش می شدند و اکنون تنها ردی که از آنها باقی مانده در بازارها سنتی اصفهان است و مابقی محل های تجاری و خرید و فروش پوشاک رد تولیدات چشم بادامی ها یا ترک ها و یا طرح های آنسوی مرزها را به خوبی می توانی ببینی؛ پوشاکی که جای تنپوش های سنتی ما را گرفته اند.

در حال حاضر اگر طراحی برای لباس ها هم باشد، در حد یک چاپ است و با وجود اینکه اصفهان همچنان پایتخت تولید پارچه های قلمکاری است که رنگ و نقش و طرح مخصوص به خود را دارد اما طراحان این حیطه حاضر به پذیرش ریسک بازار نیستند. همین مسئله باعث شده که حتی طراحی‌های ما برای پارچه اگر هم توسط طراح ایرانی هم انجام شود یا کپی است و یا به لحاظ ذهنی ایده های وارداتی است.

به گفته اکرم قلی پور، طراح لباس، مشکل کنونی طراحی لباس در کشور و به تبع آن در اصفهان، ضعف سیستم آموزشی در زمینه خلاقیت است. به گفته این کارشناس، ضعف امکان ارائه و تبلیغ آثار باعث شده است تا طراحان از ارائه آثار  خلاقانه بترسند: «طراحان ما به دلیل ضعف سیستم آموزشی در زمینه خلاقیت و اینکه امکان ارائه و تبلیغ آثارشان بسیار ضعیف است از خلاقیت می‌ترسند این ترس به این خاطر است که برای طراح ایرانی امکاناتی که برای طراحان خارجی وجود دارد فراهم نیست و ممیزی ها و نبود حمایت‌های لازم هم مزید بر علت شده است.»