دریا قدرتی پور: آنها از صفر شروع کرده اند. همه آنچه در خیابان می فروخته اند، حالا در گوشه غرفه شان خودنمایی می کند. به غیر از محسن و خواهرانش خیلی های دیگری هم هستند که یاد گرفته اند از دست سازه هایشان پول دربیاورند.

خواهران محسن کلی عروسک پارچه ای ساخته اند؛ عروسک ها از تکه های پارچه جان گرفته اند و از پیوند پارچه و خز و چوب قرار است بچه های همسن و سال آنها را خوشحال کنند. آنها دیگر نه داغیِ خیابان را و نه گزش و سرمای زمستان را مثل قبل نمی بینند. آنها به قول خودشان حالا خیلی خوشبختند.

عفت، خواهر 10 ساله محسن است و در همین مدت کم توانسته خیلی کارها را یاد بگیرد. کوچک تر از سنش می زند. تازه قلاب بافی یاد گرفته و کیف های کوچک قلاب بافی شده اش را به فروش گذاشته است. در کنار غرفه آنها ستاره با چند تا از دوستانش کیف و کوله و ساک می فروشد. همه کارِ دست هستند. دوختن کوله ها دست هایشان را بعضی وقت ها زخمی می کند. پارچه ای که برای دوخت این کوله ها به کار می رود زمخت است و با جنس لطیف دستان آنها همخوانی ندارد اما حداقل آنها در خیابان نیستند و می توانند در گوشه کارگاه، کیف ها را بدوزند و بفروشند. بچه ها خوشحالند. خیلی وقت است که از گزند آسیب های خیابان رها شده اند و حالا می توانند در سایه آرامشی که دارند دست سازه هایشان را عرضه کنند.

نمایشگاه پر شده از انگیزه بچه هایی که تعداد زیادی از آنها بدسرپرستند؛ نمایشگاهی که برای علاقه مندان به دست سازه ها مزین شده و بیشتر از 700 مربی داوطلب را در خود جای داده تا به این بچه ها حرفه و مهارت بیاموزند. نه پولی رد و بدل می شود و نه از وقتی که می گذارند محاسبه می شود اما از پرتو این کار معنوی صدها کودک کار و بی سرپرست و بدسرپرست بی رحمی خیابان را نمی بینند.

آنها مثل فرشته سه روز در هفته می آیند و برحسب علاقه بچه ها به آنها یاد می دهند که از خودشان در برابر جامعه دفاع کنند و مهارتی یاد بگیرند که برای آینده شان نقش مهمی تعیین می کند.

هنوز به نیمه نمایشگاه نرسیده ای که می بینی پر شده از گوشواره های مینا و دستبندهای رنگی. الهه تا قبل از این، آدامس و جوراب می فروخته و حالا این دستبندهای رنگین کمانی را می سازد. دستبندها چشم نوازند و رنگی رنگی توی نور غرفه برق می زنند. مسئولان غرفه ها هم خود بچه ها هستند و با خوشرویی دعوتت می کنند به دیدن دستبندهایی که به قول خودشان روزانه دو تا از آنها را می سازند و دانه ای 15 تا 20 هزار تومان هم می فروشند.

غرفه بعدی به زیبایی ایران است. تابلو  فرش هایی که به دست امینه و خواهرانش بافته شده و گوشه نمایشگاه را به خود اختصاص داده است. غرفه های پسران کمی متفاوت تر است. دست سازه هایشان می رسد به معرق و منبت و دست سازهای چوبی و قاب های فلزی و مسی.

گوشه ای دیگر از نمایشگاه پر شده از ترشی و غذا، از آش گرفته تا کالجوش و غذاهای سنتی که در کاسه های یکبارمصرف دانه ای 25 تا 30 هزار تومان فروخته می شوند.

ناصر و فائزه از وقتی آمده اند اینجا به قول خودشان زندگیشان عوض شده. آنها دیگر مجبور نیستند سر چهارراه ها بروند؛ ناصر دستمال به دست بگیرد و شیشه ماشین ها را پاک کند و فائزه هم فال بفروشد. چنین فرصتی برایشان غنیمت است که می توانند حالا با دست خودشان پول دربیاورند.

استفاده از مواد بازیافتی و تغییر کاربری آنها هنری است که در گوشه دیگری از نمایشگاه روی میزها جلوه گری می کند. 

صدیقه و چند نفر دیگر از بچه ها از کاغذهای بازیافتی جعبه می سازند، بعد آنها را رنگ می کنند و نقاشی های ظریف که روی جعبه ها نقش می بندد، می شود صنایع دستی که دیگر رنگی از زباله و بازیافت ندارد.

به قول خودشان فروششان تا کنون خیلی خوب بوده و شور و هیجان مردم به وجدشان می آورده، حالا تند تند عصرها کار می کنند و صبح ها مدرسه می روند.

شاید خیلی ها پتینه کاری را نشناسند؛ غرفه مریم اما پر شده از پتینه هایی که نقش های مدرن را با سنتی درمی آمیزد. مریم با این هنر اجناس قدیمی آینه،کنسول و دیوارها را تزیین می کند. او دلش می خواهد کارگاهی داشته باشد و فعالیتش را گسترش دهد اما توان مالی ندارد. می گوید: با این کار آرامش دارم. 

در کنار غرفه او، مجید با کاشی های رنگی، قاب عکس می سازد، قاب ها به ردیف چیده شده اند روی میزی که با رومیزی آبی که قاب های سرخ و صورتی روی آنها نقش بسته است.

کمی آن سو تر پدری آمده با دخترانش. هر کدام غرفه های جداگانه ای را تماشا می کنند و به نظرشان بهترین شغلی که می شده برای این بچه ها برپا شود همین نمایشگاهی است که به آنها انگیزه می دهد و از آسیب های خیابان دورشان می کند. بازدیدکنندگان نمایشگاه حالا نه از روی ترحم، بلکه بخاطر زیبایی هنر دستان بچه های کار، از آنها خرید می کنند...