مریم محسنی: غیر ممکن است که در گوشه و کنار شهر چرخی بزنید و همچنان با کیوسک های تلفن های همگانی روبرو نشوید. کیوسک هایی که نسل اولشان اتاقک های زرد رنگی بودند که به علت نبود تلفن ثابت در منازل وظیفه ارتباط میان شهروندان را برعهده داشتند و بعدترها تغییر شکل دادند و مدرن تر شدند و همچنان جزو نیازهای ضروری جامعه به شمار می آمدند. اما با ورود تکنولوژی برتر و پیشرفت دانش و گسترش تلفن های هوشمند عمر مصرفشان تمام شد و این کیوسک های مدرن هم از دور خارج شدند و دیگر از آنها استفاده نشد.

این کیوسک ها اما باز هم در سطح شهر باقی ماندند بدون اینکه مصرفی داشته باشند و یا ضرورتی برای بودنشان باشد؛آنها حالا تبدیل شده اند به تابلوهایی برای نوشتن یادگاری و دل نوشته که گاهی هم مورد تخریب قرار می گیرند. حال علت اینکه این باجه ها همچنان در سطح شهر مانده اند در حالی که با وجود تلفن های همراه و گوشی های هوشمند بلااستفاده مانده اند نامعلوم است اما آنچه مشخص است، علاوه بر هزینه بر بودن نگهداری این باجه ها توسط مخابرات و تخریب آنها توسط اشخاص، این باجه ها فضای مناسبی از سطح شهر را نیز اشغال کرده اند که شهرداری می تواند استفاده بهینه تری از آن داشته باشد.