مریم محسنی: در سال های گذشته ایستگاه های اتوبوس ختم می شدند به یک تابلو اما کم کم پیشرفت کردند و به صندلی هایی هم مجهز شدند اما همچنان سایبان نداشتند. بعدها سایبان های برزنتی به این ایستگاه ها اضافه شد و رفته رفته این سایبان ها پیشرفت کردند تا جایی که اکنون سایبان های این ایستگاه ها به پوشش های فلزی مجهز شده اند.

تا اینجا همه چیز روشن است اما مشکل از آنجا آغاز می شود که این سایبان ها به شکل نامناسبی از خدمت رسانی به شهروندان محرومند به این شکل که بعضاً جوش هایی که برای متصل کردن دو ورقه به آنها داده شده به شکل بدسلیقه ای پر شده از سوراخ و فاصله که باعث می شود این سایبان ها نه تنها نتوانند جلوی آب ناشی از باران و برف را بگیرند بلکه در روزهای بارانی خود باری بر دوش منتظران در این ایستگاه ها شوند.

جنبه ناراحت کننده قضیه این است که مسافران به امید آنکه می توانند در روزهای بارانی که گاهی بارش ها تند هم هست زیر این سایبان ها پناه بگیرند با شره هایی بیش از باران مواجه می شوند و ترجیح می دهند به جای ماندن زیر این سایبان ها زیر باران بمانند! قطعاً در اصفهان به میزان مازندران باران نمی بارد اما همان بارندگی کم در زمستان و گرمی هوا و میزان تابش آفتاب در تابستان هم باید در نظر گرفته شود و این سایبان ها پناه مردم باشد نه باعث زحمت مردم.