خورشید کیایی: 2500 نوع غذای ایرانی عددی است که می تواند سرفصلی جذاب برای جذب توریست به ایران باشد. ولی به قدری از این پتانسیل جذاب غفلت کرده ایم که تاکنون نتوانسته ایم آنطور که باید و شاید از این مزه های متنوع برای جذب گردشگران استفاده کنیم.

تحقیقات نشان می دهد بسیاری از گردشگران خارجی شیفته طعم و جادوی پخت غذاهای ایرانی هستند و کشورمان به واسطه تنوع اقلیمی که دارد و هر کدام از آنها غذای منحصر به فرد خود را دارند می تواند دستاویزی باشد برای اینکه ما نیز بتوانیم در کنار کشورهای پیشرو در این زمینه موفق باشیم.

آنطور که کارشناسان می گویند هزینه غذا حدود یک سوم هزینه های سفر گردشگران را دربر می گیرد، بنابراین سرمایه گذاری برای معرفی این بخش بر اقتصاد کشور بی تأثیر نیست و می تواند صنعت گردشگری ما را تکان دهد. اقتصادی که اکنون با عبور از کلیشه های جاری جذب توریسم می تواند سفره ای نو را برای جذب گردشگران بیشتر بیاندازد، چرا که جهانگردی، تنها به یک بشقاب غذا ختم نمی شود و به نوعی پهن کردن سفره ایرانی برای توریست ها می تواند بخشی از هویت ایران را به آنها بشناساند.  

در حال حاضر گردشگری غذا روز به روز در حال رشد است و از آنجا که ما ایرانی ها بیش از دو هزار نوع غذا و 109 نوشیدنی و انواع نان و شیرینی داریم، مکتب آشپزی ایرانی یکی از سه مکتب اصلی خوراک در کنار مکاتب آشپزی رومی و چینی است اما با وجود این، خلأ گردشگری غذا در صنعت گردشگری ما به خوبی مشخص است.

فرخ میرشاهزاده، از جمله کارشناسانی است که بر این موضوع صحه می گذارد و معتقد است: ما در کسب و کارهای نوپایی مثل گردشگری غذایی موفق عمل نکرده ایم به این خاطر که از ابزارهای مناسبی برای تبلیغ و ارائه کردن به مخاطب بهره مند نبوده ایم و نتوانسته ایم به صورت بهینه این دارایی ها را به سایر مناطق منتقل کنیم، این در حالی است که صنعت غذایی ایران منحصر به فرد است و سرآشپزها، آشپزها و حتی کمک آشپزهایی داریم که بسیار توانمند هستند و از انگشتانشان طلا می‌بارد!

به گفته این کارشناس، با توجه به اینکه در حال حاضر تعداد گردشگران خارجی بسیار کم است؛ بنابراین ضروری است که بر رونق گردشگری داخلی تمرکز کنیم و نقاط مختلف را با توجه به شرایط اقلیمی برای این مسئله مهیا کنیم.

میرشاهزاده، درباره معضلات تهیه مواد اولیه برای افراد فعال در این عرصه تأکید می کند و می گوید: با توجه به تورم موجود در بازار مواد اولیه غذایی، آن فرد با زحمت زیاد غذا را تولید می‌کند و اگر این تولید تبلیغ و معرفی نشود، محکوم به فناست.

این در حالی است که توریست ها معمولاً مقداری از هزینه خود را جهت صرف غذا کنار می گذارند؛ بنابراین می توان با شناخت انواع غذاها به پیشروی صنعت توریسم غذا، معرفی غذای اصیل ایرانی و در نهایت رشد اقتصادی کشور کمک کنیم.  این امر معامله دو سر سود است؛ هم برای توریست های داخلی و هم خارجی و هم به واسطه درآمدزایی که برای ساکنان بومی و محلی یک منطقه دارد.

بر اساس آمارها در دهه‌های گذشته فعالیت رستوران‌های ملل مختلف نظیر چینی‌ها، ژاپنی‌ها، لبنانی‌ها، ایتالیایی‌ها، یونانی‌ها و هندی‌ها در کشور گسترش پیدا کرده و مشتریان پر و پا قرصی هم دارد، اما چند هزار نوع غذای محلی در کشورمان وجود دارد که شاید هنوز نام آنها را هم نشنیده‌ایم و این جای تأسف دارد که ما نتوانسته ایم به مانند کشورهای دیگر از این پتانسیل استفاده کنیم.

قطعاً اقامت در یک رستوران پنج ستاره می‌تواند برای هر گردشگری تجربه خوشایندی باشد، اما گذراندن ایام سفر در یک اقامتگاه بومگردی و آشنا شدن با تفاوت فرهنگ‌ها و چشیدن طعم غذاهای محلی جذابیتی فراموش نشدنی است که کمتر به آن پرداخته شده است.

به نظر می‌رسد اگر اتفاقی هم در این رابطه رقم خورده به فعالیت‌ها و برنامه‌ریزی‌ها و برگزاری جشنواره‌ها و فستیوال‌های غذایی در محیط‌ های مختلف روستایی و شهری و برگزاری تورهای غذا آن هم به صورت پراکنده و جزیره‌ای محدود شده است.