«هلموت پيترز» در گزارشي در روزنامه «دي ولت» چاپ آلمان با عنوان «چگونه امکان دارد يک ايراني به وسترنهاگن جديد (خواننده راک آلماني) تبديل شود» نوشت:

محسن يگانه، خواننده ايراني در موطن خود ستاره بزرگي محسوب مي شود. او براي برگزاري کنسرت به هامبورگ آمد و در تالار معروف موسيقي «لايتسهاله» حضور يافت با آهنگ هاي فارسي که (با وجود عدم درک زبان آن) يادآور ستاره هاي راک آلماني مي باشند.

محسن يگانه، ستاره پاپ ايران بعد از جمعه گذشته، حداقل در ماه جاري، ديگر نمي تواند به هامبورگ بيايد. در حال حاضر تمام وقت وي به مناسبت روزهاي پيش از «نوروز»، جشن سال نو و بهار ايراني در داخل کشور به طور کامل پر شده است. در اين جشن ها، وي تا سه کنسرت در هر روز برگزار خواهد کرد. اما هنگامي که در تاريخ ٢٠ مارس در ساعت ١١ و ٢٨ دقيقه و ٤٠ ثانيه بر اساس تقويم ايراني سال نو آغاز مي شود، به معناي پايان اين جشن ها نمي باشد. به مدت ١٣ روز به اين مناسبت جشن گرفته مي شود؛ با غذاهاي سنتي مانند ماهي، برنج و سبزيجات تازه و به ويژه با موسيقي.

البته اين موضوع که خواننده هاي پاپ و گروه هاي راک با مجموعه اي از آهنگ ها بر اساس الگوهاي اروپايي و آمريکايي فضا را به دست مي گيرند، رويداد و تحول جديدي در ايران است. اگرچه اين موضوع هنوز عادي و فراگير نشده و هنوز به زمان نياز است تا موسيقي پاپ که تاکنون ناديده گرفته شده بتواند جاي پاي مستحکمي براي خود در اين کشور ايجاد کند. موسيقي پاپ در ايران سابقه بسيار کمي دارد و دولت و ائمه جمعه و جماعت (روحانيون) با ديد انتقادي به آن نگاه مي کنند.

براي بسياري از ايرانيان ساکن هامبورگ که روز جمعه در کنسرت محسن يگانه 30 ساله در تالار «لايتسهاله» شرکت کردند، اين موضوع نقش مهمي را بازي مي کند. برخي از آنها شکايت دارند که هنوز هم درهاي بسته بسياري در ايران وجود دارد. براي هنرمنداني مانند يگانه، اخذ ويزا براي برگزاري تور در غرب بسيار دشوار است. به همين علت، بسياري از برگزارکنندگان ترجيح مي دهند در اين مسئله وارد نشوند، زيرا ممکن است اگرچه آنها هزينه هاي بسياري کرده و يک سالن کنسرت رزرو کنند، همواره بايد انتظار داشت که شايد اين هنرمند نتواند براي برگزاري اين کنسرت سفر کند. در مورد يگانه، پژمان نجفيان کارآفرين هامبورگي اين خطر را پذيرفته و به طور کامل انتظار دستيابي به موفقيت دارد.

يگانه و باند شش نفره اش بيشتر شبيه نوازنده هاي راک آلماني لباس پوشيده بودند. يکي از نوازندگان کلاه بيس بال و ديگري کلاه حصيري سياه بر سر داشتند. اولين ورود محسن يگانه به روي صحنه و ظاهر شدن در مقابل جمعيت با تشويقي روبه رو شد که تا حدودي يادآور روزهاي طلايي «ماريوس مولروسترنهاگن» بود. در حالي که بخش همسرايي و ملودي آهنگ هاي فارسي در بسياري از موارد از دياتونيک غربي را دنبال کرده و ضربآهنگ آن به وضوح از آهنگ هاي کلاسيک راک دهه هاي 80 و 90 ميلادي الگو گرفته است؛ با وجود اين، هارموني آهنگ ها اغلب متفاوت بوده و يگانه از ملودي هاي آراسته و پر زرق و برقي بهره مي برد که ما آن را از موسيقي هاي ترکي و عربي مي شناسيم.

تشويق ها و فريادهاي تحسين آميز طرفداران به طور عمده مؤنث يگانه در وقفه هاي بين آهنگ ها براي مخاطباني که تسلط کافي به زبان فارسي نداشتند، چندان قابل فهم نبود. به طور کلي، درک کامل آهنگ هايي که بسياري از ايرانيان متون آنها را به طور کامل حفظ کرده بودند، چندان آسان نبود. با اين حال، پيام اصلي و نهاني يک تصنيف با تک نوازي ويولن به همراه دو گيتار الکتريک، باس، کيبورد و سازهاي کوبه اي همچنان بر همگان آشکار بود. در کنار آهنگ هاي راک، تعدادي آهنگ هاي احساساتي مشابه آثار برجسته «خوليو ايگلاسيوس» يا «روبرتو کارلوس» برزيلي نيز خوانده شد. محسن يگانه با صداي تِنور و بسيار باز خود آهنگي را خواند که معناي آن به آلماني «دنيا بدون تو» مي باشد. بسياري از آهنگ هاي درخواستي وي در هامبورگ به آلبوم هاي بسيار پرفروش يگانه در اروپا به نام «نفس هاي بي هدف»، «رگ خواب»، «حباب» يا «نگاه» تعلق داشتند.

يکي از نکات برجسته اين کنسرت اجراي طولاني گروه «آنپلاگد» با آهنگ هاي مختلفي از جمله «بهت قول مي دم» بود که شش نوازنده آن در جلوي صحنه در کنار هم نشسته بودند. کيفيت سرايشي و مهارت هاي نوازندگي نوازندگان بسيار برجسته و قابل توجه بودند. کاملاً احساس مي شد که تک تک اين افراد به احتمال زياد تحصيلات عاليه، شايد حتي در رشته موسيقي کلاسيک داشته اند و آشنايي زياد و کاملي با سبک راک از سراسر جهان دارند. از تخصص هاي محسن يگانه، خواندن نغمه اي طولاني، نت هايي با تناژ بالا و قابليت تطبيق پذيري زياد صداي او در تحريرهاي غني پاياني مي باشند. يگانه همچنين مي تواند با مهارت و ذوق بسيار گيتار نيز بنوازد، البته وي گيتار آکوستيک را در درجه اول ترجيح مي دهد. برخي از آهنگ هاي وي نغمه هاي فلامنکو اسپانيايي يا سبک هاي آمريکاي مرکزي و جنوبي را به ياد مي آورد. تصاوير و ويدئوهاي در حال پخش در پس زمينه سن بسيار با ذوق، تخيلي و هنري بودند. به منظور نمايش تصويري کيفيت موسيقيايي، در اين ويدئوها پيکرهايي انتزاعي به مايع تبديل شده، سپس دوباره جامد گرديده، به اشکال مکعبي تبديل شده و تمام مدت در حال حرکت مي مانند. حتي بدون درک زبان فارسي نيز اين نکته کاملاً قابل درک بود.