جاده سنگفرش باستانيِ «تنگ ابوالحيات» از بقايايي است که معماري و مهندسي راه هاي کهن ايران را نشان مي دهد، اين جاده سنگفرش باستاني روي دامنه جنوب غربي کوه«پَهن» با استفاده از لاشه و تخته سنگ ساخته شده است.

اسماعيل يغمايي سرپرست فصل سوم برنامه شناخت راه شاهي هخامنشي شوش-تخت جمشيد و مطالعات تطبيقي آن با راه دوران ساساني و اسلامي اين مسير با اعلام اين خبر افزود: اين برنامه که اسفند ماه سال گذشته آغاز شده بود به مراحل پاياني خود رسيد.

وي گفت: اين جاده سنگفرش که امروزه بقاياي آن بيش از يک کيلومتر درازا دارد دشت «ارژن» در استان فارس را در محدوده کوه پَهن به گذرگاه ابوالحيات پيوند مي داده است.

اين باستان شناس گفت: جاده سنگفرش باستانيِ تنگ ابوالحيات از بقايايي است که معماري و مهندسي راه هاي کهن ايران را نشان مي دهد و به سبب آنکه هنوز درباره اين راه ها مطالعات درخوري انجام نشده ضرورت حفاظت از آن دوچندان مي شود.

به گفته وي گذرگاه ابوالحيات، معبري باستاني است که طي دوران ساساني و اسلامي همواره مورد توجه و استفاده بوده اما بقاياي باستان شناختي راه در آن به دست نيامده بود.

يغمايي با اشاره به اينکه اين جاده سنگفرش باستاني روي دامنه جنوب غربي کوه پَهن با استفاده از لاشه و تخته سنگ ساخته شده است، تصريح کرد: پهناي راه در طول مسير کم و بيش حدود 2 متر است.

وي در تشريح ويژگي هاي اين جاده اظهار داشت: قسمت هاي زيادي از اين جاده باستاني سالم مانده، اما بخش هايي از آن نيز در اثر فرسايش ناشي از عوامل طبيعي نابود شده و در حاشيه يا لبه بيروني آن سنگفرش بقاياي جان پناهي به ارتفاع نيم متر ايجاد شده بوده است.

وي افزود: به منظور مهار شيب طبيعي کوه در فواصل معيني پله هايي ساخته شده بود که موجب آساني رفت وآمد در آن مي شده است.