اتحاديه جهاني حفاظت از طبيعت و منابع طبيعي (IUCN)؛ پلنگ ايراني را در خطر انقراض (endangered) طبقه‌بندي کرده است.

پلنگ ايراني يکي از بزرگ ترين زيرگونه‌هاي پلنگ بومي در غرب آسياست و در فهرست جانوران «در معرض خطر انقراض» IUCN قرار دارد. اعضاي اين زيرگونه عمدتاً در ايران به سر مي‌برند اما در ترکمنستان، قفقاز، تاجيکستان، ازبکستان، ارمنستان، بخشي از ترکيه، افغانستان و شايد کردستان عراق نيز حضور دارند.

پلنگ ايراني پس از انقراض ببر مازندران و شير ايراني؛ بزرگ ترين گربه سان کشور به شمار مي‌رود. کمبود طعمه در اثر شکار غيرمجاز و بي‌رويه، تخريب زيستگاه‌هاي طبيعي پلنگ به دليل توسعه ناپايدار فعاليت‌هاي انساني، کشته شدن پلنگ‌ها توسط افراد محلي و شکارچيان متخلف و نبود برنامه‌ريزي جامع براي حفاظت از باقيمانده پلنگ‌هاي ايران، متأسفانه نسل اين گربه سان زيبا و ارزشمند کشور را در آستانه انقراض قرار داده است.

کاهش طعمه بر اثر شکار انسان‌ها، گسترش زيربنايي، مزاحمت‌هاي انساني و از ميان رفتن زيستگاه از جمله عواملي‌ است که منجر به تکه‌تکه‌شدن زيستگاه‌هاي حيوان شده‌ است.

وقتي زيستگاه‌ها از سوي انسان و يا عوامل و فعاليت‌هاي انساني تغيير و تخريب مي‌شود گونه‌ها براي نجات خود به مناطق با ريسک بالا مي‌روند که مي‌توان به تراژدي پلنگ‌هاي مهاجم و گرسنه به روستاهاي مناطق نزديک به زيستگاه و مرگ اکثريت آنها اشاره کرد.

شکار مستقيم اين حيوان ممکن است به‌عنوان شکار افتخاري، براي فروش پوست (به ويژه در افغانستان)، تيراندازي براي حفاظت از حيوانات خانگي (به ويژه در ايران و ترکمنستان) و کشتن به محض مشاهده (بيشتر در قفقاز و شرق ترکيه) صورت گيرد. اين موارد شايع نيست اما با توجه به جمعيت کوچک اين حيوان تأثير قابل توجهي بر ادامه حيات گروه‌هاي کوچک اين حيوان دارد. به منظور جلوگيري از شکار پلنگ ايراني؛ در خردادماه 1394 جريمه شکار و صيد پلنگ ايراني از پنج ميليون تومان به 80 ميليون تومان افزايش يافت.