نصف جهان: فریبنده است اما نمی توان از موهبت چند ماهه حضور آن چشم پوشی کرد. حضوری که هرچند کوتاه است ولی در این مدت کوتاه توانسته نشاط را به شهراصفهان بازگرداند. تصویر خشک آن در ذهن ها باقی است و باید منتظر تازه تر شدن این تصویر تکراری و ناخوشایند باشیم. زاینده رود در حال نفس نفس زدن است و این، هم نشانه مرگ است و هم تولد آن.

معاون وزیر نیرو ، وضعیت حاضر زاینده‌رود را خوب توصیف می کند و می گوید: اگر بر اساس پیش‌بینی‌ها تا شهریور سال ۹۶ پشت سد زاینده‌رود آب نداشته باشیم، با مشکل مواجه خواهیم شد.

رحیم میدانی حجم ذخیره سد در زاینده‌رود را حداقل ۲۵۰ میلیون مترمکعب آب عنوان می کند که اگرحجم ذخیره سد تا زمان مشخص شده کمتر باشد، به لحاظ شرب احساس نگرانی می‌کنیم.

به راستی ریشه این احساس نگرانی وزیر و مردم استان اصفهان از کجا نشأت می گیرد؟ از خشکسالی و عدم بارش، مدیریت غلط در حوضه آبریز زاینده رود، تمام شدن ذخایر و منابع آب زیر زمینی، انتقال آب استان اصفهان به دیگر شهرها، حضور و نفوذ چهره های مطرح استانی و کشوری در ایجاد تنش میان دو استان برخوردار از رودخانه زاینده رود، از بین رفتن و نادیده گرفتن حقابه شیخ بهایی و... شاید هم ریشه مشکلات و نگرانی ها را باید در دوره های قبلی ریاست جمهوری؛ چه اصلاح طلب و چه اصولگرا جستجو کنیم.

بدون شک و به مانند دیگر مشکلات استانی و کشوری، ریشه خشکسالی های زاینده رود را باید در حیطه مدیریتی دانست، که نمونه آن برداشت غیرقانونی در بالادست رودخانه است که همچنان به کارخود نیز ادامه می دهند.

رئیس کمیسیون کشاورزی، آب و محیط زیست اتاق بازرگانی اصفهان در تازه ترین اظهار نظر خود، با انتقاد از اجرای ۳۰ طرح توسعه کشاورزی در چهارمحال و بختیاری، آن را نقض صریح مصوبات ۹ ماده‌ای عنوان کرد. حمیدرضا قلمکاری راه نجات زاینده رود را همانا ستاد ملی نجات زاینده رود از سرآب تا پایاب می داند.

شاید باید قبول کنیم که زاینده رود دیگر قسمت اصفهان نیست و باید در یک بازه تاریخی، تصمیم تاریخی بگیریم؛ رودخانه را اتوبان کنیم و پل های اضافه آن را خراب کنیم برای احداث پل رو گذر، البته نظر مسئولین شرط است! اما می توان در این بازه تاریخی، تصمیم تاریخی دیگری گرفت که نسخه آن چند صد سال پیش توسط شیخ بهایی و برای دورماندن زاینده رود از این دعواها در نظر گرفته شده بود که همان رعایت حقابه شیخ بهایی است.

در این بین اما هستند افرادی که به واژه و لغت بسیار اهمیت می دهند به مانند فرهنگستان زبان و ادبیات پارسی یا همان فارسی(!)استاد مدیریت منابع آب و محیط زیست امپریال کالج لندن می گوید به جای استفاده از کلمه «بحران» برای حوضه آبریز زاینده رود باید از کلمه «ورشکستگی» استفاده کنیم.

کاوه مدنی با بیان اینکه بحران تا حدی قابل برگشت است و در یک بازه زمانی رخ می دهد، افزود: با این تفاسیر باید بپذیریم جنس مشکلات حوضه آب زاینده رود از جنس بحران نیست و ما در واقع در این منطقه با شکست مواجه شده ایم.

حال باید پرسید راه مواجه شدن با این شکست چیست؟ پذیرفتن شکست ویا تلاش برای پیروزی دوباره؟