تهدید، فلسفه ساده‌ای دارد. آنقدر ساده، که نتوان با توجیه‌های عجیب و پیچیده روی آن سرپوش گذاشت. تهدید، یعنی شخصی قوی‌تر قدرتش را به رخ طرف ضعیف‌تر می‌کشد. به او یادآوری می‌کند قدرت بیشتری دارد و اگر از این قدرت استفاده نمی‌کند، از سر لطف و بزرگواری است. تهدید می‌کند، تا بدون زحمت و بدون دعوا، طرف ضعیف‌تر حساب کار دستش بیاید و عقب نشینی کند.

تمجید، لیاقت کسی است که وظایفش را درست انجام داده است. کسی که زحمت کشیده و توانسته یک فصل سخت و پرفشار را با موفقیت تمام کند. تمجید، حق اوست اما ای کاش در کنار این همه تمجید، جایگاهشان هم به آنها یادآوری شود. یادشان بیاید اگر عضو تیم قهرمان هستند، چه افتخار بزرگی نصیبشان شده و اگر به عنوان مهمترین نقل و انتقال سال پیراهن آبی را می‌پوشند، چه فرصتی برای تغییر سرنوشت‌شان پیدا کرده‌اند. بدانند و بفهمند، قبل از اینکه مهدی رحمتی شوند و با چند جمله، همه رؤیاهای‌شان را به باد بدهند.

مهدی طارمی بعد از بی مسئولیتی و خراب کردن پنالتی چیپ، جای عذرخواهی به هواداران معترض هیس نشان می‌دهد. از آنها می‌خواهد اگر امروز معترض هستند، در جشن قهرمانی هم شرکت نکنند. کاوه رضایی فراموش کرده فصل نقل و انتقالات تمام شده و بعد از خراب کردن هر موقعیت و طولانی‌تر کردن انتظارش برای گلزنی، تهدید به جدایی می‌کند. از باشگاه چینی حرف می‌زند که در دو راهی خرید او و الکساندر پاتو قرار گرفته است! ژولیو سزار، بعد از یک اشتباه مقابل بایرن از سن‌سیرو تا خانه را پیاده رفت اما بیرانوند بعد از کلکسیون اشتباهات، می‌گوید هواداران لیاقتش را ندارند.

شاید همه آنها، نیاز به یک کی‌روش داشته باشند. کسی که بعد از اولین کلمه، اولین توهم بزرگی و بزرگ تر شدن از تیم، آنها را کنار بگذارد. جای بیرانوند را با رشید مظاهری پر کند و به جای کاوه، بیت سعید کم ادعا را بخرد. با بازیکنان جدید، برای بازیکنان کوچک بزرگی کند. تا بیرانوند و کاوه و طارمی، بروند پیش رضاییان و در کنار هم، پای تلویزیون بنشینند و حسرت یک بار دیگر، فریاد زده شدن نامشان روی سکوهای آزادی را بکشند.