عصر ايران: انتخابات رياست جمهوري 1396، نه فقط انتخاب رئيس جمهور کشور براي چهار سال آينده که انتخاب راه آينده کشور براي ساليان درازتر بود. در 29 ارديبهشت، علاوه بر رأي دهندگان هميشگي و رأي اولي ها ، بسياري از کساني که هيچگاه در سنت انتخاباتي ايران مشارکت نداشتند نيز پاي صندوق هاي رأي آمدند چرا که با تمام وجود دريافته بودند کشور به يک دو راهي تاريخي رسيده است و بايد مشخص شود که قطار ايران بر روي کدام ريل حرکت خواهد کرد. علت حساسيت مردم نيز کاملاً مشخص بود. مردم در هشت سال دولت احمدي نژاد، روش حکومتگري نو اصولگرايان را ديده و آثارش را با تمام وجود لمس کرده بودند و هم در چهار سال گذشته، دولت اعتدالگراي نزديک به اصلاحات را آزموده بودند.

29 ارديبهشت، روز پاسخ به اين سئوال بود که از بين دو گزينه تجربه شده کدام را براي آينده کشور و فرزندان تان مي پسنديد؟ دو کانديداي اصلي ( رئيسي و روحاني) هر کدام يکي از اين دو گزينه را نمايندگي مي کردند و مردم نشان دادند که کدام راه را مي پسندند: ميانه روي، عقلانيت، تدبير، تعامل با جهان، حفظ حقوق بشر و توسعه فراگير.

اينک اقليت بايد به راهي که اکثريت تعيين کرده تمکين کند و اکثريت نيز در اين مسير، حقوق اقليت را به رسميت بشناسد.