خبر آنلاین : بعد از حضور خواهران منصوریان در برنامه «ماه عسل» می شود گفت همه مردم ایران با زندگی سخت این سه قهرمان آشنا شدند و به این نتیجه رسیدند در سخت ترین شرایط هم می شود به هدف رسید و گاهی سختی شرایط دستیابی به هدف را سهل تر می کند چرا که انگیزه ای در درون ایجاد می کند که مثالزدنی است.

اما مهمتر از سختی هایی که سه قهرمان برای حضور روی سکوهای آسیایی و جهانی کشیدند منش نیکوی آنها و ظرفیت اخلاقی شان بود. اینکه در سخت ترین شرایط هم از کسی کمک نخواستند و پدر را بعد از 15 سال بخشیدند و در آغوش گرفتند.

در برنامه شب اول اگر چه الهه منصوریان از پدر بخاطر ترک آنها گله کرد و اذعان داشت که نباید خانواده را ترک می کرد اما هیچگاه از پدر به بدی یاد نکرد و در برنامه شب دوم وقتی پدر به استودیو آمد به راحتی و بدون هیچ چون و چرایی و حرفی او را در آغوش گرفتند و در ادامه الهه منصوریان که شب پیش عنوان کرده بود پدر را نمی بخشد مگر اینکه دوران کودکی اش برگردد گفت الان احساس می کنم کسی که باید ببخشد پدر است نه من.

خطاب ما الان به این سه خواهر این است که شما قهرمانان زندگی هستید نه قهرمامان ووشو.

تصور عموم بر این است آنهایی که سراغ ورزش های رزمی می روند آدم های خشنی هستند و حتی به همین بهانه برخی از رشته های ورزشی رزمی خیلی در تلویزیون نشان داده نمی شود به خصوص در بخش بانوان. اما این سه خواهر سختکوش به ما ثابت کردند در خشن ترین رشته رزمی هم می شود مهربان بود و منصفانه رفتار کرد.

دو برنامه حضور خواهران منصوریان در «ماه عسل» یکی از بهترین برنامه های تاریخ «ماه عسل» بود. خیلی ها هستند که در ورزش برای قهرمان شدن فرزندشان هزینه می کنند اما در نهایت دستاوردی برای آنها به همراه ندارد چرا که عشق و علاقه و سختکوشی نباشد موفقیت حاصل نمی شود و سر گذشت این سه خواهر درس خوبی بود برای ورزشکارانی که در میانه های راه به خاطر سختی ها جا می زنند و مدام گلایه می کنند.

اما همانطور که اشاره شد مهمترین درس زندگی این سه خواهر سختکوش احترام به پدر و مادر و نیکی به آنها حتی در صورت ترک زندگی از سوی پدر بود. الهه هر آنچه از ورزش قهرمانی به دست آورد برای خانواده هزینه کرد. برای مادر بهترین خانه شهرستان را خرید. برای خواهر جهیزیه تهیه کرد. مرضیه خواهر بزرگی که روزی سه خواهر ورزشکار خود را از نظر مردم پنهان می کرد امروز مدیر باشگاه الهه در سمیرم شده و به آنها افتخار می کند.

و وقتی پدر به استودیو آمد آنها بی هیچ حرف و حدیثی او را در آغوش گرفتند و همه سختی ها را از یاد بردند و انگار نه انگار که پدر سخت ترین شرایط زندگی آنها را رها کرده بود.

امروز نه از مدال های خواهران منصوریان که باید از منش پهلوانی ها آنها حرف زد. مدال ها به ویترین افتخارات می روند و دیر یا زود فراموش می شوند و با تغییر نسل از یاد خواهند رفت اما درس هایی که این سه خواهر به ایرانی ها دادند برای همیشه در ذهن می ماند و نقش می بندد و بی شک نسل به نسل انتقال خواهد یافت و چه بسا درس شود. مثل فداکاری های دهقان فداکار یا...