الف:پرده اول: سال پيش از مسافرتي کاري از اروپا به تهران برمي گشتم.کنارم در صندلي هواپيما مرد ميانسالي اروپايي نشسته بود که بيشتر وقتش را در طول پرواز به رتق و فتق ايميل هايش در لپ تاپش گذراند. 

جالب اينکه در موقع پياده شدن در تهران متوجه شدم سفير آن کشور در پاي هواپيما منتظر اوست. بعداً متوجه شدم او سرپرست هيئت و معاون پارلمان آن کشور است.

پرده دوم: هفته پيش براي مأموريت کاري از طرف شرکتي که براي آن کار مي کنم مجدداً عازم اروپا بودم. پروازم ترکيش و مقصد نهايي ام يکي از شهرهاي اروپايي بود و به روال معمول در بخش اکونومي هواپيما جا داشتم. در استانبول و در موقع پياده شدن و تعويض هواپيما با کمال تعجب ديدم که هيئتي حدود ده نفر از آقايان و خانم هاي عضو مجلس شوراي اسلامي دارند از بخش بيزينس خارج مي شوند. در همان لحظه ياد خاطره پرواز اکونومي آن عضو پارلمان کشور اروپايي که کنارم نشسته بود افتادم و حرفي که در پاسخ به من زده بود.

به راستي با توجه به شرايط اقتصادي کشور چه کسي تأييد مي کند که نمايندگان پارلمان ما با بيزينس کلاس پرواز کنند؟ اگر قانونگذاران ما خود نتوانند جلوي مخارج غير ضروري خود را بگيرند، چگونه مي توان توقع داشت که کشور به سرانجامي مطلوب برسد؟