از ساعتي که خبر فوت مريم ميرزاخاني بر اثر بيماري سرطان در رسانه‌ها منتشر شد تا امروز، يادداشت‌ها و خبرهاي زيادي در فضاي مجازي درباره او منتشر شده است؛ فصل مشترک همه اين پيام‌ها ابراز تأسف از مرگ اوست. اين تأثر و حسرت وقتي بيشتر مي‌شود که پاي صحبت افرادي مي‌نشينيم که او را از نزديک مي‌شناختند؛ افرادي که سال‌‌ها معلمش بودند و با اين نابغه رياضي سرکلاس درس دبيرستان تيزهوشان فرزانگان تهران خاطره‌ها دارند. به همين بهانه پايگاه اطلاع رساني جام جم آنلاين با «صديقه پابرجا» معلم هندسه و «جعفر نيوشا» معلم رياضي مريم ميرزاخاني گفتگو کرده‌ که بخشي از اظهارت آنها را در ادامه مي خوانيد:

صديقه پابرجا / معلم سال هاي اول و دوم دبيرستان مريم ميرزاخاني

مريم از همان سال اول دبيرستان استعداد خاصي از خودش نشان مي‌داد. اولين بار هم مريم را اينجوري کشف کردم که سرکلاس وقتي داشتم براي بچه ها مسئله حل مي‌کردم، ديدم مريم دارد يک کار ديگر مي‌کند. رفتم ته کلاس و گفتم مريم تو داري چکار مي‌کني؟ گفت مسئله حل مي‌کنم. من برگه‌هايش را که نگاه کردم ديدم مريم درحال حل مسئله‌هاي سال سوم دبيرستان است. گفتم مريم تو اينها را حل مي‌کني؟ گفت: بله خانم... اگر شما ناراحت نمي‌شويد... پرسيدم چرا؟ گفت: من مسئله‌هاي کلاس اول را بلدم دوست دارم اينها را حل کنم. بعد گفت الان اين مسئله‌اي را که شما پاي تخته نوشتيد و بچه ها يک تخته برايش جواب نوشته‌اند تا حل شود، من با يک خط نوشتن به جواب مي‌رسم. من خيلي تعجب کردم و گفتم خب تو بيا راه حلت را بگو که مريم هم آمد پاي تخته و جواب خودش را نوشت. آنقدر اين راه حل برايم عجيب بود که همان موقع رفتم دفتر مدرسه و با معلم‌هاي ديگر مطرح کردم که اين دختر يک نابغه است؛ ما يک نابغه توي مدرسه داريم. حتي يادم است سال بعد از آن، يعني سال دوم دبيرستان، مريم در يک مسابقه رياضي در دانشگاه شريف شرکت کرد و به سئوالي جواب داد که در دوره فوق ليسانس مطرح بود، بخاطر همين هم 20 هزارتومان جايزه گرفت که آن موقع خيلي زياد بود. مريم مثل صحبت کردن ما، رياضي حل مي کرد، يعني به همين راحتي و رواني...انگار مسئله ها خودبه‌خود در ذهن او حل مي‌شدند. حتي يادم است که از همان سال اول بچه ها به او مي‌گفتند مريم تو اينشتين هستي! اما مريم چون خيلي متواضع و فروتن هم بود، هيچوقت به خودش مغرور نمي‌شد يا فکر نمي‌کرد که با بقيه فرق دارد.

جعفر نيوشا / معلم سال هاي دوم تا چهارم دبيرستان مريم ميرزاخاني

معلمي نبود که با مريم کلاس داشته باشد و متوجه تفاوت او با بقيه دانش‌آموزها نشود. آن موقع يادم است که مريم با يکي از دوستان همکلاسي‌اش به اسم رؤيا بهشتي که الان ايشان هم استاد رياضي است در آمريکا، هميشه درحال حل مسئله بودند. دونفري، دور از بقيه بچه ها و هياهوي کلاس مي‌نشستند و مسئله حل مي‌کردند. هميشه از برنامه کلاس جلو بودند و من هم هيچ اصراري نمي‌کردم که با کلاس پيش بروند. اينها اصلاً کاري به برنامه کلاس نداشتند. به معلم هم احتياجي نداشتند و واقعاً در سطح بالا رياضي را مي‌فهميدند و خودشان خودشان را اداره مي‌کردند.