عصر ايران:داستان استخدام معلمان در آموزش و پرورش حکايت به شدت غم انگيزي است، قصه اي كه هر كس در طول اين سال ها شاهدش باشد نه براي معلم كه براي دانش آموز مي‌گريد.

كل ماجرا در اين سي و چندين سال پس از انقلاب اين است:‌ درصد قابل ملاحظه اي از نيروي انساني اين وزارتخانه از سر بيكاري و عدم پذيرش در ارگان‌هاي ديگر و نه از سر علاقه به آموزش و پرورش پناه مي‌آورند، در اين ميان عده‌اي اندك راه تربيت معلم را رفته و مراحل آموزشي را سپري مي كنند اما آن بخش جامانده تحت عنوان نيروي شركتي و حق التدريس و نهضت يار و مربي مهد و با حقوق اندك و بدون بيمه و مزايا وارد سيستم مي‌شوند به اميد آنكه يك روزي مانند پيشينيان هم صنف خود با فشار بر آموزش و پرورش و مجلس استخدام خواهند شد.

و اين شكل استخدام سال هاست كه رويه شده و همه حق التدريسي ها و نيروهاي شركتي خوب مي دانند كه اول بايد خود را وارد حفره‌هاي خالي رده هاي پايين در مدارس مانند دفتردار، مربي بهداشت، نهضت يار، مربي مهد كنند تا بعد... و اين «بعد» نزديك به پنج سال مي‌شود تا ديگر بتوان ادعاي حق كرد: اول به آموزش و پرورش فشار مي‌ آورند و اگر راه به جايي نبرند، تجمعات خود را روبه روي مجلس آغاز مي كنند تا حصول نتيجه.

در اين ميان آموزش و پرورش هميشه مقاومت مي كند، چون بدنه سنگين و فربه اي دارد كه از پس آن برنمي آيد چه برسد به نطفه جديد ناقص كه نه مدرك مرتبط دارد نه آموزش تربيت دبيري ديده و نه اين بدن پير فرتوت توانايي حمل آن را دارد؛ اما مجلس، اين نماينده هاي ادواري خوش مرام كه روزگار سپري شده بر آموزش و پرورش را نديده اند هر دوره براي خوشايند موكلان خود، مهر اجبار را بر پيشاني آموزش و پرورش مي زنند تا به اصطلاح خود فرياد هميشه مظلوم معلمان را آرام كنند.

و حالا اين سيكل معيوب بعد از سه سال دوباره تكرار مي شود چرا كه آموزش و پرورش به تازگي ملزم به استخدام و به کارگيري 120 هزار نفر از آموزش دهندگان نهضت سوادآموزي و پيش دبستاني بدون آزمون است و بر چه كسي فجايع اين نوع استخدام‌ها پوشيده است؟ از بحث چگونگي پرداخت حقوق و مزايا گرفته تا افت تحصيلي دانش آموزان.

سخن بر سر اين نيست که حقوق اين افراد ناديده گرفته شود چرا که اينان نيز خود قرباني سيستم ناکارآمد حاکم بر آموزش و پرورش هستند بلکه تأکيد بر آن است که اين روند، بر کيفيت آموزش اثرات مهلک دارد.

در آخر مشتي از خروار را برايتان مثال بزنيم از زبان حميدرضا حاجي بابايي، وزير اسبق آموزش و پرورش كه در سال تحصيلي 89 مي گفت: وقتي وزير پيشين با بازنشستگي پيش از موعد صد هزار معلم موافقت كرد، مدارس به يكباره از معلمان با سابقه خالي شد، مجبور شديم از نيروهاي شركتي حتي با مدرك ديپلم استفاده كنيم تا كلاس درس خالي نماند، در مازندران بيش از دو هزار نيرو به همين شكل براي مدارس ابتدايي گرفتيم و به كلاس فرستاديم. راستي اين معلمان حق التدريسي در صف استخدام همان شركتي هاي سال 89 نيستند؟