دانه فلفل به نام های گوناگونی خوانده می‌شود از جمله پلپل، بلبل، رج، ارنیفس، استی‌اود، استراود، باباری، حافظ‌الکافور، شیاف، خوذی، کوپر، شاب و قعیر. گیاه آن را سهنجه می‌گویند که گیاهی دولپه‌ای، بی‌گلبرگ از تیره ‌بیدها، با ریشه ساقه خیز و کوتاه که با آنها به درختان مجاور، بچسبد و اگر از درختان تکیه‌گاه خود کنده شود، از بین می‌رود.

برگ فلفل، منفرد و بیضوی و نوک‌تیز است؛ روی شاخه آن، 20 تا 30 میوه کوچک و کروی آویزان می‌شوند، منشأ این گیاه، هندوستان و جنوب شرق آسیاست.

فلفل، به دوگونه فلفل سیاه و فلفل سفید در بازار عرضه می‌شود؛ فلفل سیاه، میوه خشکی است که قبل از رسیدن، چیده می‌شود؛ میوه خشک آن، به قدر یک گردو و خاکستری تیره یا قهوه‌ای است.

فلفل سفید، میوه رسیده است که با خسیاندن آن در آب، قسمت آبدار و خارجی میوه را از آن جدا می‌کنند؛ در تقلب فلفل، آن را با دانه دارفلفل‌(دارپلپل) که از گیاهی مشابه فلفل و ارزان‌تر از آن است، مخلوط می‌کنند تا قیمت آن پایین بیاید.

خواص درمانی فلفل

مصرف اندک فلفل برای همگان، مناسب است اما استفاده درمانی از آن باید با ملاحظه وضع مزاجی فرد باشد مخصوصاً اسراف در آن، موجب ترشحات معده و امراض مقعدی می‌شود از همین جهت، کسانی که مزاج گرم و خشک دارند، باید در مصرف آن احتیاط کنند.

مزاج فلفل، گرم و خشک است برای همین در درمان به ضد، می‌تواند کاربردهای متنوعی داشته باشد؛ اثر فلفل، تحریک مخاط و عطسه‌آوری است از این جهت برای عفونت ریه مؤثر است.

فلفل ضد مرض «قند سرد» است؛ برای جبران فشار خون پایین و کم‌خونی مناسب است و برای کسی که فشار خون بالا دارد، مضر است و برای کسانی که رطوبت دستگاه تنفسی دارند، مفید است.