نصف جهان: نمايشنامه «دکلره» يک اتفاق جنايي است که در آن جنايت دستمايه قرار گرفته و به عنوان يک متريال به کار گرفته مي شود. در اين اثر نمايشي از فضاي کلي فاصله گرفته مي شود و موضوع با معرفي محيط و دغدغه هاي ساده اجتماعي، مطرح مي شوند.

«دکلره» تصويري بي رنگ شده از وقايع مستند، مشکلات اقتصادي، جرم ها، اتفاقات و ناگواري هاي جامعه امروز است که عادي شده است. در واقع «دکلره» از مرحله بحرانيِ «احساس عدم امنيت» پرده بر مي دارد گويي «امنيت و آرامش» ديگر «رنگ باخته» است. رفاه و زندگي خوش، ديگر «رنگ باخته» است. و حالا همه با يک «زندگيِ دکلره شده» مواجهيم.

در نمايش دکلره، «جنايت» در فضايي ناشي از درام اجتماعي به گونه اي مونولوگ وار به خورد مخاطب داده مي شود. نگاهي که در اين متن قابل توجه است، پاره پاره گويي در «روايت» داستان است که گاهي تلنگر به تئاتر مستند با ادبياتي ژورناليستي مي زند. اين نمايشنامه برخلاف نمايشنامههاي ديگر که حاصل تکنيک و تخيلات نويسنده است، برآمده از سخنان تکتک افراد جامعه است و ذهن نويسنده در حکم دوربين مستندسازي است که به دنبال سوژه در حرکت است.

نمايشنامه خواني اين اثر با توجه به آنچه پيرامون مختصات کلي نمايشنامه گفته شد در نگاه اول نبايد کار سختي باشد اما نکته قابل تأمل اينجاست که کارگردان توانسته در خوانش اين متن شخصيت هاي نمايشي را وحدت ببخشد و هرکدام را ازبسترخود روايت کند.

نسترن يزدان پناه به عنوان کارگردان اين اثر در قدم اول يعني در انتخاب متن به درستي عمل کرده است زيرا هرچه متن به بطن جامعه نزديک تر باشد مي تواند در همذات پنداري آن به مخاطب کمک کند.شناخت درست از متن ،تحليل شخصيت ها و بروز آنها زماني مي تواند تجلي يابد که سازنده اثر نسبت به پيرامون خود بي تفاوت نباشد. اين انتخاب درست باعث شده است افرادي که متن را خوانش مي کنند در درک آن نسبت به موقعيت وشخصيت ها به درستي عمل کنند زيرا نمونه باورپذير آن را در جامعه ديده يا شنيده اند.

نمايشنامه خواني نوعي تجربه است كه بدون بهره گيري از ساير عناصر نمايشي و فقط از طريق ارائه بيان قوي، احساس منطقي، رعايت آكسان ها، سكوت ها و علايم دستوري، ريتم و ... لحظات را به مخاطب انتقال مي دهد، تجربه سختي محسوب مي شود اما زماني که تمام اين قواعد از طرف کارگردان پي ريزي شده باشدو نقش خوانان متن ،آن را به درستي وبر اصول اوليه نه بر اساس حس وآنچه به عنوان«برداشت شخصي از متن »نام برده مي شود، عمل کنند نمايشنامه در گفتگوي آنها زنده خواهد شد .

حسين اسلمي، الهه ميرزايي، افسانه شيشه گر و عاطفه نقوي نقش خوانان اين نمايش در قرائت متن به يک نقطه مشترک رسيده اند اين نشانگر آن است که نقش خوانان متن در يک برهه زماني طولاني و در اثر تکرار و تمرين به اين بينش دست پيدا کرده که توانسته اند در اين فاصله گذاري ميان خود و شخصيت نقاط مشترک را تقويت و آنچه آنها را از شخصيت نمايشي دور مي کند به عنوان يک عامل زائد حذف يا کمرنگ کنند. نمونه بارز آن را مي توان در نقشخواني عاطفه نقوي درخوانش شخصيت ليلي رشيدي دانست.

وجود چالش ها و موانعي كه در فضاي نمايشي مشاهده مي شود و همچنين به دليل فقر شديد در بينش و نگرش به آموزش اهالي نمايش به ويژه در شهرستان ها باعث آن شده که افراد فعال در اين حرفه به سمت نمايشنامه خواني سوق پيدا کنند. نکته اي که نسترن يزدان پناه کارگردان در آخر نمايش به آن اذعان کرد و اين نکته را متذکر شد که :حمايتي از تئاتر نمي شودو تئاتر اصفهان اين روزها بيمار است حتي در بخش خصوصي اگر بخواهيم کار کنيم حمايتي صورت نمي گيرد.

يك؛ نمايشنامه خوب ! دو ؛ بازيگراني خوب و سه ؛كارگرداني خوب! تا آنچه در نمايشنامه وجود دارد را به وسيله خوانش صحيح به مخاطب منتقل كند.

نمايشنامه «دکلره» نوشته مهدي کوشکي تا امروز در اجراهاي صحنه اي و همينطور نمايشنامه خواني خود متفاوت ظاهر شده که اين بار اين تفاوت به وسيله نسترن يزدان پناه در اصفهان به مخاطبان هنر نمايش عرضه شد.

نبايد در اجراي نمايشنامه خواني به تكنيك هاي اجراي نمايش هاي صحنه اي متوسل شد، زيرا در صورت به كار بردن اين تكنيك ها، تماشاگر در باور اثر نمايشي دچار تعليق مي شود و تكليف خود را نمي داند كه آيا با يك خوانش رو به روست يا نمايش صحنه اي؟ به طور حتم اگر به بازيگر، حركت و يا ميزانسن هاي آنچناني بدهيم، اصل نمايشنامه خواني از تعريف خود خارج مي شود و تماشاگر دچار سر درگمي مي شود و با يك اثر ناقص رو به رو خواهد شد كه پر از غلط اجرايي است.

نمايشنامه خواني «دکلره» که توسط نسترن يزدان پناه و دستيار آن عاطفه نقوي و ديگر نقش خوانان اجرا شد به خوبي نشان داد که عوامل سازنده آن از نمايشنامه خواني تعريف درست را درفعل نمايش صرف کرده اند. به يقين برگزاري جلسات نمايشنامه خواني تأثير مناسبي بر بالا بردن سطح آگاهي تماشاگران و در کل قدم ارزشمندي در پيشرفت تئاتر به خصوص اصفهان و شهرستان هاست.