اتوبوس، دانش آموز، سرباز، مردم عادی، تصادف. شنیدن این کلمات برای ما عادی شده است. اصلاً گویی هر سال سهمیه‌ای اینچنین داریم. اتوبوس نباشد، بخاری مدرسه است، بخاری نباشد قطار است و...

اول شوکه می‌شویم، بعد کمی غمگین و در نهایت فراموش می‌کنیم تا حادثه بعدی. تا حالا از خود پرسیده‌اید چرا در اروپا یا کشورهای پیشرفته‌ای مثل ژاپن یا آمریکا شاهد چنین حوادثی نیستیم؟ چرا در این کشورها اتوبوس دانش آموزان چپ نمی‌کند؟ چرا در این کشورها وقتی دانش آموزان را به اردو می‌برند در حوضچه پارک‌شهرشان غرق نمی‌شوند؟ یعنی در آن کشورها تصادف نداریم؟ حادثه وجود ندارد؟ حادثه فقط برای ماست؟

حادثه برای همه است. شاید در اروپا و آمریکا هم دانش آموزان دچار حادثه شوند اما این حادثه به علت سهل‌انگاری نیست. بسیاری از حوادث در ایران دقیقاً به دلیل سهل‌انگاری و عدم مدیریت مسئولان و البته خانواده‌هاست.

در بسیاری از کشورها هیچگاه اتوبوس حامل نخبگان یک کشور ساعت 3 صبح در جاده‌‎ها حرکت نمی‌کند. آنهم جاده‌های ناامن حادثه خیز. آنها می‌دانند که در آن ساعت احتمال خطر بیشتر از ساعات روز است. آنها می‌دانند در آن ساعت احتمال خواب آلودگی راننده وجود دارد. آنها می‌دانند در آن ساعت دید راننده نسبت به جاده کم است و احتمال حادثه وجود دارد. ما هم می‌دانیم اما...

در بسیاری از کشورها جان مسافر به ویژه دانش آموزان برای راننده‌ها اهمیت دارد. آنها معمولاً از راننده‌های کاملاً مطمئن استفاده می‌کنند. راننده‌هایی که تخصص سفرهای اینچنینی دارند. احیاناً اگر راننده دچار خواب آلودگی شود، به مسیر ادامه نمی‌دهد و برای لحظاتی استراحت می‌کند تا دچار حادثه نشود.

پیشگیری از حوادثی اینچنین سخت نیست. کمی مدیریت می‌خواهد و احساس مسئولیت. اگر مدیران آموزش و پرورش منطقه، مدیران مدرسه، راننده اتوبوس، کمی، تنها کمی احساس مسئولیت داشتند این دانش آموزان الان در اردو در حال لذت بردن از لحظات خود بودند و ایران داغدار نبود.

اینقدر ساده از این مسائل گذشته‌ایم که حالا حوادث اینچنین برای ما عادی شده است. اگر در حوادث قبلی برخورد سختی با افراد مسئول می‌شد شاید امروز شاهد چنین حوادثی به مراتب کمتر و کمتری باشیم. کشته شدن این هفت دانش آموز کمتر از قتل «بنیتا» و «آتنا» نیست.