این روزها همه چشم به رحمانی فضلی دوخته اند و اینکه قرار است چه کسانی را راهی 31 استانداری کند. او که در دوره اول وزارتش 41 استاندار(با احتساب عزل و نصب ها) را به خود دیده بود قرار است تا آخر شهریور باز هم استاندارانی جدید را انتخاب کنند. رحمانی فضلی اما این بار با یک تجربه چهارساله روبه رو است. او از یک سو باید پاسخ انتظارات اصلاح طلبان از روحانی را بدهد، آنها انتظار دارند که در ازای رأیی که به سبد روحانی ریخته اند استانداری با برند اصلاح طلبی راهی استان ها شوند. خواسته ای که حداقل در دولت اول روحانی به خوبی از سوی رحمانی فضلی اجابت شده بود.

رحمانی فضلی با چالشی بزرگ تر هم روبه رو است. او در همه چهار سال اول وزارتش انتقادات زیادی را از سوی هم طیفان اصولگرایش تحمل کرده بود آنها از اینکه اصولگرایان در لیست استانداران سهم اندکی داشتند همیشه دلخور بودند و به تناوب آن را به رحمانی فضلی گوشزد می کردند. شاید همین امر هم کار را برای وزیر کشور دولت دوم روحانی سخت تر کرده است.