گردشگر چيني که چندين بار به ايران سفر کرده، حاصل اين سفر را با مقايسه سفرهاي خود به کشورهاي اروپايي به رشته تحرير در آورده است. «برايان هوانگ» علاقه مند به فرهنگ ايران است و از سال 1388 تا سال 1390 شنبه‌ها فارسي ياد مي‌گرفت و تا امروز به 16 شهر ايران مسافرت کرده است. او حسابدار و در حال حاضر دانشجوي کارشناسي ارشد حقوق در دانشگاه هنگ کنگ است. بخشي از خاطرات او از سفر به ايران را مي خوانيد:

طولاني‌ترين تعطيلاتي که داشتم در اين تابستان بود که يک ماه و نيم طول کشيد. من به13 کشور اروپايي سفر کردم که براي اکثر جهانگردان مي‌تواند جزو جاذبه‌هاي توريستي باشد. همه ما معماري، فرهنگ و طبيعت زيباي اروپا که در طول سال ميزبان ميليون‌هاي توريست از سر‌تاسر دنياست را مي‌دانيم.

پس از پنج بار سفر کردن به ايران به اين نتيجه رسيدم که اين کشور زيبا هم مي‌تواند با پرداختن به صنعت توريسم، مقصد خوبي براي مسافرت باشد. ايران کشوري زيبا و چهار فصل است. خود من تا به حال 16 شهرش را از نزديک ديده‌ام، شهرهايي مثل بندر انزلي، جزيره کيش، مشهد و همدان. چشم انداز زيبا و بکر اين کشور کاملاً انسان را تحت تأثير قرار مي‌دهد.

من علاقه بسيار زيادي به شهر اروميه دارم. شهر اروميه مکان هاي ديدني بسيار زيادي مثل کليساي ننه مريم، مسجد جامع و بازار و روستاي بند دارد که از جاذبه‌هاي توريستي اين شهر است.

از ديگر جاذبه‌هاي توريستي ايران مي‌توانم به آرامگاه شيخ صفي الدين اردبيلي اشاره کنم که براي اولين بار بود که من چنين مجموعه بزرگي از پورسلين(ظرف) چيني را خارج از کشور خودم مي‌ديدم. به جرأت مي‌توانم بگويم که اين مجموعه در بين ايرانيان هم کمتر شناخته شده است. اميدوارم بتوانم اين مکان فوق العاده را به هموطنان کشورم معرفي کنم تا آنها هم از نزديک براي ديدن آن اقدام کنند و به تاريخ و تمدن ايران علاقه پيدا کنند.

مهمترين دليلي که ايران براي من جايگاه ويژه‌اي دارد اين است که روابط اجتماعي در اين کشور بسيار قدرتمند است. مهمان نوازي و حس همنوع دوستي و روابط بين خانواده در ايران مرا متحير کرد.

بعد از هر سفر من به ايران انگار به ميهن اصلي خودم برمي‌گردم زيرا احساس آنها به يک توريست خارجي همچنان پر رنگ مي‌ماند و انسان احساس قريب بودن نمي‌کند. انگار رفاقتي ديرينه بين من و مردم ايران برقرار است و شايد در جاي ديگر دنيا اين را تجربه نکنم.در فرهنگ ايران مهمان نوازي نهادينه شده است. به ياد دارم به دوستان ايرانيم گفته بودم مردمان چين کلاً غذاي چرب و شيرين را دوست دارند. جالب اينکه در روز بعد يکي از آنها مرا دعوت کرد به منزل خود تا يک نوع خوراک سنتي اردبيل به نام خورشت ماش را امتحان کنم که بسيار خوشمزه بود. البته من کله پاچه و شيريني‌هاي محلي را هم خورده‌ام که بسيار عالي بود.

از خاطرات فراموش نشدني من در سفر به ايران سئوالاتي است که دوستان ايرانيم از من در مورد فرهنگ غذايي چين از قبيل خوردن حشرات، سگ و گربه مي‌پرسند که جالب است. البته من هم صادقانه پاسخ مي‌دهم که در همه جاي کشور من چنين غذاهايي نمي‌خورند.

در پايان اين را مي‌گويم که زيبايي دروني مردم يک کشور از هر بناي تاريخي و ظاهري مهمتر است. البته که ايران هر دو را با هم دارند، بنابر اين از روي عقيده مي‌گويم ايران از هر کشور ديگري که سفر کردم بهتر است.