عصر ایران: توی فوتبال یک گل که می زدیم مربی مان کنار زمین دست هایش را شبیه داس می کرد و ما می دانستیم وقت قلع و قمع کردن حریف است. اما وقتی گل می خوردیم یک چشم مان خون بودو یک چشم مان به دست های آقای مربی که حالا چه کنیم؟

یک شنبه شب نصف خاورمیانه لرزید، هرچند خاورمیانه به لرزیدن عادت دارد؛ یک بار با زخم جنگ و یک بار با زلزله و این قصه سر دراز دارد.

زلزله تمام شد و ما به دست هایی باید نگاه می کردیم که کنار زمین به ما بگوید با چند گل خورده می شود بازی را ادامه داد اما دریغ از آقای تلویزیون که هرکانالی را که عوض می کردیم همان مربی ما بود که بعد از گل خورده روی نیمکت می نشست و با سکوتش به ما می فهماند که هیچ طرح و نقشه ای ندارد. شبکه خبر البته خبررسانی کرد اما چشم همه به شبکه خبر نیست و شبکه های استانی هم باید آمادگی داشته باشند. خبر کافی نیست و آموزش لازم است.

جریان زلزله آذربایجان و ماجرای پلاسکو و داد و هوار ما که باید نقش پر رنگ اطلاع رسانی را برعهده بگیرد تا از دل شوره و شایعات کم کند اما دریغ و افسوس که برنامه شعرخوانی و مستند و تبلیغات بازرگانی مهمتر از بی هدف بودن ما توی زمین مسابقه بود که نمی دانستیم کدام تاکتیک درست است.

یکی می گفت بیرون بخوابید. یکی می گفت نگران نباشید چون از مرگ گریزی نیست و دیگری با لطیفه می خواست وادارمان کند وسط گرداب دلرزه بخندیم. انگار فقط خنده را کم داشتیم.

سایت مرکز ژئوفیزیک و زلزله نگاری کشور هم که شبیه کمک مربی خودش را زده بود به بی خبری و با هجوم مردم برای کسب خبر از دسترس خارج شد و پیش بینی نکرده اند در چنین مواقعی کارشان همین است و باید چاره ای بیاندیشند. هر چند پس از مدتی کانال تلگرامی آن اطلاع رسانی می کرد اما ارجاع به کانال های تلگرامی ممکن است افراد را در معرض اخبار ناموثق دیگر هم قرار دهد.

در این میان اخباری که فوروارد می شد نشان می داد مردم می خواهند این خلأ را جبران کنند اما کافی است یکی هوس کند دروغی را به راست بیامیزد.

مربی ما بعد ازباخت می نشست کنار زمین و اشک می ریخت و می گفت: فکر اینجا را نکرده بودم. ما بچه بودیم و نمی دانستیم که باید بگوییم:آقای مربی! شغل تو همین است که فکر آنجا را بکنید و ما را از باخت نجات دهی. حتی به قیمت تکل و حرکت داس گونه و ما نگذاریم توپ از دفاع مان بگذرد...