مهدي فخيم زاده براي جنجالي که درست کرد، دوباره توضيح داده است. ماجرا از آنجا شروع شد که اين کارگردان مشهور سينما و تلويزيون با انتشار پستي در فضاي مجازي از اينکه در انتخابات رياست جمهوري امسال از حسن روحاني حمايت کرده است اظهار پشيماني کرد. وي با انتشار عکسي از حضور خود در يک همايش انتخاباتي با انتقاد از دولت روحاني نوشت: «همراه تعدادي از سينماگران به مشهد رفته بوديم تا در مراسم سخنراني آقاي روحاني حضور داشته باشيم و براي ايشان تبليغ کنيم. راستش را بخواهيد الان پشيمانم.»

فخيم زاده البته ساعاتي بعد، اين متن اجتماعي را حذف کرد و در توضيحاتي اعلام کرد که در زمينه مسائل سياسي صاحبنظر نيست و منظورش از اين نوشته، اين بوده که از وضعيت فرهنگ و هنر و سينما ناراضي است. آن متن اعتراضي و سپس حذف سريع آن گمانه‌هايي را درباره جعلي بودن صفحه منسوب به فخيم‌زاده شکل داد ولي فخيم زاده اين گمانه را رد کرد و از تعلق اين صفحه به خودش سخن گفت. در اين ميان برخي هم به طرح پرسش درباره تغيير موضع ناگهاني فخيم‌زاده پرداختند و اينکه اصلاً چرا او اول بار متن انتقادي نوشته که بخواهد پاکش کند؟

مانند هميشه اين طرح پرسش با پرسش هايي تازه امتداد يافت مبني بر آنکه آيا فارابي که پيش تر براي حمايت از توليد «مشت در وقت اضافه»فخيم زاده کمک نکرده بود بعد از متن انتقادي، به خود ادامه داده و به او براي حمايت چراغ سبز نشان داده؟

حالا فخيم زاده به اين اتهام پاسخ داده و با انتشار يادداشتي به صراحت از اين گفته که نه از فارابي و نه از هيچکدام از مراکز سينمايي دولتي يا غيردولتي قولي به او داده نشده که به خاطرش متنش را پاک کند؛ او دليل پاک شدن متن را صرفاً انبوه کامنت هاي متناقضي دانسته که نثار صفحه اجتماعي اش شده است.

متن يادداشت مهدي فخيم زاده براي سينماروزان را بخوانيد: «نه فارابي و نه هيچيک از مراکز سينمايي دولتي و غيردولتي با بنده تماسي نگرفته‌اند و هيچ قولي ردو بدل نشده. بنده سابقه‌ام در سينما مشخص است و نشان مي دهد که به قول آن سياستمدار بزرگ "نه فندق دارم که به کسي بدهم و نه دندان فندق شکستن دارم."پروژه"مشت در وقت اضافه" سه ماه پيش کلاً منتفي شد و بنده خيال دارم آنقدر صبر کنم تا سرمايه‌گذار و تهيه کننده‌اي در بخش خصوصي پيداکنم و يا فرجي پيش بيايد و شخصاً بتوانم سرمايه ساختش را فراهم سازم. ازاين گذشته من تغييري در مواضعم ندادم؛ من در متن اول فقط يک کلمه نوشته بودم و فکر مي‌کردم همين يک کلمه از طرف آدمي مثل من با سوابق کاري مشخص، براي خواننده کافي است که دريابد از چه پشيمانم. من که سياستمدار و عضو حزب و جناح دسته و گروه خاصي نبودم ،جامعه شناس و اقتصاددان هم نيستم، پس وقتي مي‌گويم پشيمانم مشخص است که معني اش چيست، معنيش اين است که از اوضاع فرهنگي و اختصاصاً سينما ناراضي هستم.

اما به محض اينکه مطلب انتشار پيدا کرد هرکسي از ظن خود يار ما شد. يکي مي گفت چرا پشيماني؟ يکي مي گفت اصلاً بيخود از اول حمايت کردي! ديگري عقيده داشت که اصولاً نبايد در انتخابات شرکت مي کردي و نفر بعد معترض بود که چرا به جاي روحاني از فلان کانديدا حمايت نکردي و الي آخر... البته تعدادشان نسبت به کساني که تأييد مي کردند اندک بود ولي به هر حال بودند و صفحه اينستاگرام بنده به آش شله قلمکار تبديل شده بود در نتيجه تصميم گرفتم پاک کنم و همان مطلب را با توضيح و تفصيل و تفکيک جايگاه خودم در جامعه و سينما جايگزين سازم. جالب اين بود که در همان چند لحظه جايگزيني، ده ها کامنت آمد که ترسيدي؟ ترساندنت ؟ تهديدت کردند؟ بهت گفتند بردار؟ در حالي که هيچکدام از اينها نبود. خود من اين تصميم را گرفته بودم و هيچگونه مداخله و تماسي در کار نبود. به هرحال چاره اي نيست؛ اين شرايط فعلي جامعه ماست؛ ما به همه چيز معترضيم و به همه کس با شک و ترديد و بدبيني نگاه مي کنيم! اميدوارم اين دوره نيز به سر آيد و همه امور به روال طبيعي خودش باز گردد. ان شاءا...»