پس از مدت ها بالاخره هفت برگشت. انتظاری که برای همه بیش از زمان واقعی اش آزار دهنده و کمبودش نگران کننده بود. براین واقعیت هیچ کس تردیدی ندارد که هفت تنها برند سینمایی و قابل دیدن برای همه بوده و هست. باید قدر این موقعیت هفت را بدانیم و به راحتی آن را به تنزل نکشانیم.

به گزارش سینماپرس، اینکه همه هفت را می بینند، حاصل گذشته ای درخشان است. این نکته هم غیر قابل نفی است که دیگر برنامه های سینمایی تلویزیون انبوه دیده نمی شوند و به اصطلاح آنتن پرکن هستند و اگر روابط عمومی این برنامه ها گزارش آن را به رسانه ها ارسال نکنند بعید است که حتی اهل رسانه هم از وجود این برنامه ها مطلع شوند، در حالی که از تهران تا شهرستان ها و از مردم عادی تا خواص سینما و جماعت فرهنگی، هفت بین بوده و هستند. بنابراین اگر هفت به این درجه از اعتبار رسیده یکی از مهمترین دلایل آن ارتقا هفت به فرم و شکل خود سینما بوده، یعنی از جسارت و صراحت و چالش دراماتیک برخوردار بوده است. (به ویژه دو اجرای آن) به عبارتی سینما (فیلم هایی) در نزد مردم دارای اعتبار و جایگاه است که در سوی آنها و آمیخته به عناصر جسورانه باشد و لذا برنامه سینمایی مرتبط نیز می بایستی عین چنین سینمایی، مهم و بی تکلف باشد.

اولین قسمت برنامه هفت با اجرای رشید پور آکنده از تعارف و تشکر و عذرخواهی و شیک نمایی بود. برنامه ای که اساسا می خواهد همه چیز را گل و بلبل نشان دهد و شکوه اغراق آمیزی برای آن بتراشد. این رویه علنا و عملا یعنی نابودی برنامه ای که دارای اعتبار خوبی شده است. به نظر می رسد که رشید پور برای دوران جشنواره می تواند گزینه خوبی باشد اگر مدیران رسانه جایگاه هفت و دلایل اعتبار آن را به او گوشزد و او را به نفع جسارت و صراحت کنترل کنند. بپذیریم که توهین نکردن به معنی شکوه و جلال جعلی تراشیدن برای همه چیز نیست. آقایان هفت تا اینجا آمده را با دست خودتان نابود نکنید. امید که رشید پور قدر این جایگاه را بداند و در شب های آتی به اصلاح خود بپردازد./ محمدتقی فهیم