در هفت سال گذشته در ایران سقوط هواپیماها 104 نفر قربانی گرفته‌اند در حالی که حوادث جاده‌ای 120413 نفر؛ چیزی حدود 1200 برابر.

فهیمه حسن‌میری: بیست و نهم دی ماه امسال بود که سقوط هواپیمای تهران - یاسوج، همه‌مان را در اندوه فرو برد. همه ما که بارها و بارها خبر نقص فنی یا سقوط هواپیما را شنیده‌ایم، باز هم با هر سقوط هواپیما، عزادار کسانی می‌شویم که با هزار امید از شهری به شهر دیگر رهسپار شده‌اند. این که هر بار عزادار بشویم طبیعی است، این که هر سقوط هواپیما برایمان تعجب و اندوه خاص خودش را داشته باشد هم طبیعی است، اما در این میان آنچه طبیعی نیست، این است که چرا نسبت به دیگر کشته‌های وسایل حمل و نقل عمومی، چنین حسی نداریم؟ پروفایل‌ها را مشکی نمی‌کنیم؟ متون غم‌انگیز نمی‌نویسیم و به خانواده جان‌باخته‌ها تسلیت نمی‌گوییم؟ آن هم در شرایطی که تعداد آنهایی که در جاده‌ها جانشان را از دست می‌دهند، به مراتب بیشتر از قربانیان سقوط هواپیما یا سایر وسایل نقلیه است.

این بیشتر بودن قربانیان سوانح جاده‌ای را آمار تایید می‌کند؛ آماری که از پزشکی قانونی منتشر می‌شود و نگاهی به آنها یادمان می‌اندازد که مقصر هر چه باشد؛ نامناسب بودن جاده‌ها، رعایت نکردن قوانین از سوی رانندگان، قوانین ناکافی یا ضعف آموزش، نتیجه جان باختن بسیاری از هموطنانمان در جاده‌ها می‌شود.

حادثه تلخ سقوط هواپیمای تهران - یاسوج که در اثر آن 65 نفر جانشان را از دست دادند، در بهمن ماه بود که اتفاق افتاد، در حالی که در ماه پیش از آن صدها نفر جانشان را در جاده‌ها از دست داده بودند و نه ستاد بحرانی تشکیل شد و نه از استیضاح و ارائه راهکار و انتقاد خبری بود. همانطور که جدول زیر نشان می‌دهد تعداد متوفیات دی ماه، یکهزار و ۷۷ نفر بودند که از این تعداد ۸۶۹ نفر مرد و ۲۰۸ نفر زن بودند. تعداد مصدومین هم ۲۳ هزار و ۸۱۳ نفر، شامل 17246 مرد و 6567 زن است.