نصف جهان: «گلشیفته» تازه ترین سریال شبکه نمایش خانگی است که تاکنون دو قسمت از آن توزیع شده. این سریال چیست و آیا می توان به موفقیتش امید داشت؟

بازار سریال های شبکه نمایش خانگی در سال 96 هم پررونق بود. «شهرزاد» ادامه یافت و «عاشقانه» توانست طیف زیادی را با خود همراه کند. در این بازار اما «آشوب» شکست خورد و نشان داد اگر جنس خوب دست مشتری نرسد، نتیجه ای جز ناکامی متصور نیست.

قاعده سریال سازی در شبکه نمایش خانگی، مبتنی بر اصولی است که مهمترین آن جور کردن متاعی است که مخاطب، آن را در تلویزیون و سینما نمی تواند پیدا کند. این یعنی کارگردان باید با چم و خم نمایش خانگی آشنا باشد و بداند سراغ تولید چه محصولی برود. بر اساس این تعریف آیا می توان«گلشیفته» را واجد مختصاتی برای موفقیت دانست؟ اصلاً این سریال بعد از دو قسمت توانسته مخاطب را گیر بیاندازد؟ این دو سئوال کلید ورود به سریال است تا بر اساس آن مختصات «گلشیفته» بررسی شود.

داستان چیست؟

داستان از قبولي يك دختر يزدي (نازنين بياتي) در رشته معماري شروع مي شود و پدرش (مهدي هاشمي) مخالف حضور او در تهران است. از آن سو رئيس تازه دانشكده (مهناز افشار) با كمك همسرش(سيامك انصاري) سعي دارد رتبه اول كنكور هنر را در دانشكده خود حفظ كند. در كنار آن سرنوشت ديگر شخصيت ها را هم مي بينيم؛ شيلا خداداد قهرمان بوكس است و هومن سيدي جوانكي رند كه سرش به كار خلاف گرم شده. علاوه بر اين شخصيت هاي فرعي ديگر هم در سريال حضور دارند.

داستان، جذاب روایت می شود؟

شاید «گلشیفته» به مذاق مخاطب سخت پسند خوش نیاید اما شاخ و برگ های قصه آنقدر گسترده است که بیننده برای پیگیری آن ترغیب شود. با این حال جذابیت سریال، بخاطر سرنوشت قهرمان اصلی (نازنین بیاتی) و رویارویی اش با وسواس پدر (مهدی هاشمی) است که با زندگی زوج افشار و انصاری آمیخته شده. اين شخصيت ها به خودي خود امكان گره افكني در داستان و خلق موقعيت هاي جذاب به سازندگان سريال داده است.

در مقابل قصه شيلاد خداداد و همسرش محمد بحراني هنوز شكل نگرفته و تا اينجا بدون گره و يكنواخت پيش رفته است. خرده شوخي هاي بين آنها نيز قدرت همراهي مخاطب را ندارد. قصه «گلشيفته» در مجموع سرگرم كننده است اما نقاط عطف آن حتماً بايد افزايش يابد.

عملکرد بازيگران قابل دفاع است؟

در کنار قصه، ویترین سریال های شبکه خانگی یکی از مهمترین عوامل موفقیت آن به حساب می آید. مخاطب به دنبال چهره های محبوب است و خوش خیالی است اگر گمان کنیم یک سریال بدون داشتن سوپراستار می تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد. تجربه «آسپرین» نشان داد علاوه بر سوژه و قصه خوب، باید از چهره های مطرح استفاده کرد. «گلشیفته» از این منظر چیزی کم ندارد و مهمتر اینکه غالب بازیگران، جلوی دوربین موفق ظاهر شده اند.

مهناز افشار يكي از بهترين بازي هايش را به نمايش گذاشته: ‌يك استاد دانشگاه كه به تازگي رئيس دانشكده شده است و براي اثبات خودش كار سختي در پيش دارد. او در عين جدي بودن داراي رفتاري است كه از مخاطب خنده مي گيرد. سيامك انصاري، ‌مردي متنفذ كه سوداي رياست در فدراسيون فوتبال دارد، شمايل شخصيت را باورپذير ارائه كرده است. بازي مهدي هاشمي مثل هميشه خوب است و اين بار توانسته تصوير يك پدر نگران را ترسيم كند.

نازنين بياتي در نقش يك دختر دانشجوي شهرستاني ظرایف اين طيف را به خوبي نمايان مي كند. در مقابل از بازي شيلا خداداد نمي توان دفاع كرد؛ او نقش يك زن ورزشكار را برعهده دارد كه براي مسابقات جهاني پذيرفته شده و نگراني اش عدم همراهي همسر است. در بازي خانم خداداد نمي توان پي به موقعيت واقعي شخصيت برد؛ يك بازي سرد و بدون نشانه گذاري.

شخصيت ها جذاب هستند؟

تجربه «قباد»، «شهرزاد» و «بزرگ آقا» در سریال«شهرزاد» و «پیمان» در سریال «عاشقانه» ثابت می کند، شخصیت های موفق سریال ها یکی از عوامل موفقیت آنها هستند. «گلشیفته» چنین امکانی ندارد و بعید است شخصیت ها همپای نمونه هایی که عنوان شد، سرزبان ها بیافتند. در مقابل، بهروز شعيبي كاراكتر پیمان «عاشقانه» را عيناً برداشته و در سريال استفاده كرده است . از قضا نقش مقابل او باز هم بهاره كيان افشار است. اين تمهيد نه تنها تا الان جواب نداده كه پاشنه آشيل «گلشيفته» هم شده است.

كارگردان چه سابقه ای دارد؟

بهروز شعيبي سه فيلم سينمايي ساخته و «گلشيفته» دومين تجربه اش در سريال سازي است. او پيش از اين سريال «پرده نشين»‌را كارگرداني كرده بود كه سال 93 روي آنتن رفت و با استقبال بيننده ها مواجه شد. اين سريال در نظرسنجي اخير جشنواره جام جم جزو 9 سريال منتخب مردم بود كه نشان از توانايي شعيبي در سريال سازي دارد. «پرده نشين» تصويري متفاوت از روحانيت نشان داد و سعي كرد از كليشه ها پرهيز كند. شعيبي تا پيش از اين تجربه كمدي سازي نداشته است و البته «گلشيفته» را نمي توان يك كمدي تمام عيار محسوب كرد.

اين سريال بر اساس اتفاقات روز جامعه شكل گرفته است و رگه هايي از كمدي هم دارد. اگر با اين نگاه به تماشاي سريال بنشينيم با اثري سرگرم كننده مواجهيم كه قصه اش را با ريتم مناسب تعريف مي كند. با گذشت دو قسمت از سريال«گلشيفته» اين مسئله محرز شده كه نقاط قوت آن بر ضعفش مي چربد و بر اساس نشانه ها مي توان به جذاب تر شدن آن در قسمت هاي آينده اميد داشت.