برخی شرکت‌کنندگان جشنواره تئاتر دانشگاهی با اشاره به کاستی‌ها و ضعف‌های این دوره از جشنواره معتقدند: با وجود تمام مشکلات حداقل انتظار از دست‌اندرکاران جشنواره این است که چنین رویدادی را با نظم بیشتری برگزار کنند.

به گزارش ایسنا جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی در ۲۱مین سال برگزاری‌اش شاهد انتقاداتی از طرف شرکت کنندگانش است که از جمله آن می‌توان به فشردگی در برنامه‌ها، اعلام دیر هنگام جدول و تقویم اجرای گروه‌های نمایشی، بی‌نظمی در برنامه‌ها و همچنین کمک هزینه گروه‌های نمایشی شرکت‌کننده در جشنواره که حتی به گروه‌هایی که اجرایشان به پایان رسیده هم چیزی داده نشده است، اشاره کرد.

این اتفاقات در حالی در جشنواره امسال رخ می‌دهد که در سال‌های اخیر کارگردانان و شرکت‌کنندگان حاضر در این رویداد هنری به نحوه سیاست‌گذاری و شیوه انتخاب آثار جشنواره تئاتر دانشگاهی که موجب سرخوردگی و ناامیدی بسیاری از دانشجویان شده، هم انتقاداتی داشته‌اند.

در این باره دو کارگردان جوانی که در جشنواره امسال شرکت کرده‌اند در گفت‌وگو با ایسنا به طرح برخی مشکلات و مسائل مربوط به جشنواره تئاتر دانشگاهی پرداختند.

جشنواره تئاتر دانشگاهی در اولویت برنامه‌های وزارت علوم نیست

عرفان ابراهیمی ـ نویسنده و کارگردان نمایش «کمانگیر» ـ که از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران در این جشنواره حضور پیدا کرده است،با انتقاد از شرایط برگزاری جشنواره گفت: اولین انتقادی که من به این رویداد هنری دارم این است که ارگانی مثل وزارت علوم که عهده‌دار برگزاری این جشنواره است به گونه‌ای با آن برخورد می‌کند که گویی کار اضافه‌ای انجام می‌دهد و جزو اولویت‌های او نیست و همین فشردگی برنامه‌ها و اعلام دیرهنگام تقویم اجراها و بودجه نامشخص آن روی هر تیمی که بخواهد این جشنواره را برگزار کند تأثیرگذار خواهد بود.

او ادامه داد: دومین انتقادم به مسئولان برگزاری این جشنواره است. در یکسری از بخش‌ها واقعا ضعیف عمل کردند. مثلا باید کمک هزینه ورود به یک جشنواره را زودتر به دست شرکت‌کنندگان برسانند، اما تاکنون که من نمایشم را اجرا کردم و تمام هزینه‌ها از جیب خودم پرداخت شده هنوز پولی از طرف این جشنواره به ما داده نشده و پاسخ مسئولان جشنواره نیز این است که هنوز وزارت علوم به آن‌ها بودجه نداده است.

ابراهیمی با بیان اینکه "شرکت‌کنندگانی که از شهرستان آمده‌اند، شرایط به مراتب سخت‌تری را نسبت به گروه‌هایی که از تهران حضور دارند پشت سر می‌گذارند"، گفت: چند روز پیش با یکی از شرکت‌کننده‌ها که از شهرستان آمده بود صحبت می‌کردم و می‌گفت برای انتقال دکورش به تهران دچار مشکلات و هزینه زیادی شده و مجبور شده بود که تمام هزینه را از جیب خودش بپردازد. البته که خود کارگردانان هم این را می‌دانند این یک رویداد دانشگاهی و جشنواره‌ای دانشجویی‌ است و نباید برای آن خرج زیادی کنند.

این کارگردان با اشاره به اینکه "در جشنواره دانشگاهی امسال هزینه اجاره پلاتوها نصف قیمت شده بود" اظهار کرد: یکی از اتفاقات جالبی که در این دوره جشنواره به وجود آمد وجود تخفیف در اجاره پلاتوها بود که می‌توانست مقداری از هزینه گروه‌ها را کاهش دهد. نکته دیگر انتخاب سالن به عهده خودمان بود و در جلسه‌ای که با حضور همه کارگردان‌ها برگزار شد از ما خواستند که اولویت‌های روز و سالن‌مان را بنویسیم.

او در پایان درباره اینکه چرا در این جشنواره شرکت کرده‌ است، بیان کرد: جشنواره دانشگاهی از معتبرترین جشنواره‌هایی است که به آن دسترسی دارم چون بالاتر از آن جشنواره فجر است که شرایط حضور در آن بسیار متفاوت از این جشنواره‌هاست. بنابراین منِ دانشجو این جشنواره برایم اعتبار خاصی دارد و در دسترس‌ترین جشنواره‌ای است که به همین دلیل انتظار می‌رود که شرایط حداقلی برای گروه‌هایی که می‌خواهند در این جشنواره شرکت کنند، ایجاد شود.

سختی‌های سفر به بوشهر برای شرکت در بخش مناطق

در ادامه مانلی حسین‌پور ـ کارگردان نمایش «دلقک‌های غمگین»‌ ـ که از دانشگاه آزاد تنکابن در این جشنواره شرکت کرده است و نمایشش در ایام جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی در تهران و بوشهر روی صحنه رفت، درباره شرایط این دوره جشنواره به ایسنا گفت: امسال بی‌نظمی‌هایی به چشم می‌خورد، البته به طور دقیق نمی‌توانم آن را با سال‌های گذشته مقایسه کنم اما امسال شرایط سخت و خاصی برای گروه‌های دانشجویی ایجاد شد.

او در ادامه توضیح داد: یک گروه‌ دانشجویی که می‌خواست از یک شهرستان به بخش مناطق این جشنواره که در بوشهر برگزار شد برود باید هزینه‌های زیادی را متحمل می‌شد. این در حالی بود که هیچ بودجه‌ یا کمک هزینه‌ای به ما داده نشد و می‌گفتند که باید خودتان از دانشگاه محل تحصیل‌تان این بودجه را دریافت کنید. بنابراین ما برای حضور در بوشهر کاملا با هزینه شخصی آمدیم و من در ابتدا می‌خواستم به خاطر این هزینه‌ها از حضور در این جشنواره انصراف دهم.

حسین‌پور با تأکید بر اینکه "مکان برگزاری جشنواره باید جایی باشد که دسترسی به آن با وسایل حمل و نقل ارزان وجود داشته باشد" ادامه داد: امسال بخش مناطق جشنواره که در بوشهر برگزار شد، متاسفانه قطار نداشت و ما که می‌خواستیم از دانشگاه آزاد تنکابن به این شهرستان بیاییم باید با قطار به شهری در نزدیکی بوشهر می‌رفتیم و بعد با ماشین حدود هفت ساعت در جاده به سمت بوشهر می‌آمدیم که تمام هزینه آن با بلیت هواپیما یکی شد.

او ادامه داد: وقتی کار ما در بخش مناطق پذیرفته شد تا در تهران هم اجرا داشته باشد، تقریبا چهار یا پنج روز بعد از آن به من اطلاع دادند که اجرای نمایش در تهران در اولین روز جشنواره خواهد بود اما با وجود آنکه به دست‌اندرکاران جشنواره گفتم شرایط سختی است و شاید نتوانم در آن روز اجرا داشته باشم اما آن‌ها اصرار داشتند که جدول جشنواره بسته شده و امکان جابه‌جایی وجود ندارد. البته این امر برای من اثبات شده است که اصرار در این مواقع راه به جایی نمی‌برد.

حسین‌پور اضافه کرد: تئاتر من در سالن استاد سمندریان دانشگاه تهران روی صحنه رفت که همه می‌دانند آن سالن مخاطب زیادی ندارد و تماشاگر خوبی از آن استقبال نمی‌کند. بنابراین با وجود آنکه من فردای آن روز نیز دو اجرا داشتم، نمایش آن چنان که باید مورد استقبال قرار نگرفت و این را می‌دانم که به خاطر اجرا در اولین روز تا آخر جشنواره ممکن است این نمایش فراموش شود.

این کارگردان درباره هزینه‌هایی که مجبور شده است، به صورت شخصی پرداخت کند، توضیح داد: هزینه انتقال دکور را از تنکابن به بوشهر و از بوشهر به تهران از جیب خودمان دادیم و با وجود آنکه گفته شده است یک کمک هزینه‌ای به مبلغ یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان به ما خواهند داد این اتفاق نیفتاده است. البته باید بگویم که این یک جشنواره دانشجویی و یا دانشگاهی است و ما انتظار زیادی از آن‌ها نداریم اما حداقل درخواست ما برگزاری جشنواره‌ای منظم‌تر است.