ورزش سه: بهرام شفیع، ستاره گزارشگری تلویزیون ایران در دهه 60 بوده است. او که حالا سابقه چند دهه اجرای برنامه «ورزش و مردم» را دارد، از کار گزارشگری کنار کشیده اما در زمان خود محبوب‌ترین چهره در بین فبینندگان تلویزیونی بود. شفیع درباره دربی‌ها و خاطراتش حرف های زیادی دارد. او که به تازگی در بیمارستان بستری بوده و دوباره سلامت خود را به دست آورده ، کار گزارشگری دربی را ازسال 61 آغاز کرده است. البته خودش می‌گوید آن بازی را به خاطر ندارد.

اولین دربی ای که گزارش کردید کدام بوده است؟

فکر می کنم اولین گزارشی که داشتم در دربی سال 61 بوده که دادکان به من می‌گوید تو آن بازی را گزارش کرده ای ولی خودم یادم نمی‌آید. چیزی که یادم هست، گزارشگری در دربی سال 65 است که با سه گل به سود پرسپولیس تمام شد.

مهمترین دربی شما کدام بوده؟

مهمترین بازی هم در عید سال 69 برگزار شد و استقلال اگر می برد قهرمان می شد و پرسپولیس اگر مساوی می‌گرفت. آن بازی با نتیجه مساوی یک بر یک به پایان رسید و پرسپولیس قهرمان شد.

خاطره ای از دربی دارید؟

یکی از مسابقات استقلال و پرسپولیس را یادم می‌آید که هواداران تا کنار زمین نشسته بودند و من هم از کنار زمین بازی را گزارش می‌کردم. یک هوادار در نزدیکی من حضور داشت که فکر می‌کنم پرسپولیسی بود و بعد از گلی که استقلال زد، نصف چمن زمین را از حرص و جوشی که می‌خورد کند (باخنده).‏ استقلال با گل پرویز مظلومی برنده آن دیدار شد.

چه تیمی مورد علاقه‌تان بوده است؟

تیم مورد علاقه من دارایی تهران است، بخاطر اینکه پدرم کارمند دارایی بود، هوادار این تیم شدم. در آن زمان اکبر افتخاری بازیکن دارایی بود و مجید جلالی سرمربی این تیم. بعدها اتفاقاتی که برای اکبر افتخاری رخ داد را در برنامه «ورزش و مردم» هم پوشش دادم، چون واقعاً اتفاقات تلخی بود.

شما مدتی را در تیم پرسپولیس عضو هیئت مدیره بوده اید و شما را پرسپولیسی می دانند، درست است؟

درست است که عضو هیئت مدیره پرسپولیس بودم ولی استقلالی ها هم همان موقع من را قبول داشتند و واقعاً طرفدار پرسپولیس نیستم. این بازی برایم حساسیتی ندارد و تنهایی نگاه کردن این بازی را دوست ندارم. حساسیت و زیبایی فوتبال به کری خوانی آن است. حسن ورزش به اجتماعی بودن آن است. وقتی من در جایی دربی را نگاه می‌کنم و طرفداران هر فدو تیم هستند مدتی را استقلالی می‌شوم و مدتی را پرسپولیسی و واقعاً برایم حساسیتی ندارد.

دوست دارید دوباره گزارش کنید؟

نه اصلاً نمی توانم. واقعیت این است که گزارش کردن انرژی زیادی می‌گیرد. شاید شما ندانید ولی وقتی آدم گزارش می‌کند گرسنه می‌شود، چون گزارشگر باید صد دقیقه پشت سر هم صحبت کند و انرژی زیادی می‌خواهد!