نصف جهان: گلاره عباسی که از چند ماه پیش سینمای ویژه نابینایان (سوینا) را راه‌اندازی کرده است در یک همایش از بازگشتش به ایران در ۱۸ سالگی و آرزوهایش برای آینده گفت.

این بازیگر سینما و تلویزیون گفت: در خانواده‌ای به دنیا آمدم و پدر و مادری داشتم که اهل هنر بودند و قصه و تخیل و شاهنامه‌خوانی در خانه ما زیاد بود. شاید همین قصه و تخیل باعث می‌شد که من فکر کنم هرچه را که می‌خواهم انجام دهم، باید در قالب یک قصه انجام دهم و همیشه شاهزاده‌ای می‌شدم که به آرزوهایش می‌رسید. همیشه از بچگی پدرم گفته بود ۱۸ ساله که شدی چمدانت را به دست می‌گیری تا بروی دنیا را ببینی و دنیا را بشناسی. ۱۸ ساله شدم و ایران زندگی نمی‌کردیم. چمدانم را دست گرفتم و گفتم خوب دیگر الان وقتش است. گفتم من می‌روم سرزمین مادری‌ام. می‌خواهم بروم ایران، زندگی و خدمت کنم.

وی در ادامه بیان کرد: این موضوع به یک بحران تبدیل شد؛ قول ۱۸ ساله‌ای که به من داده بودند. گفتند مگر می‌شود دختر ۱۸ ساله به تنهایی برود؟ برای چه می‌خواهی بروی ایران زندگی کنی. تمام این بحران به یک جریانی تبدیل شد که من به خودم آمدم و دیدم با یک چمدان در فرودگاه امام خمینی (ره) هستم، در حالی که همه خانواده می‌خواستند کاری کنند که من برگردم. برنامه این بود که هر کسی که در ایران داریم اجازه ورود به منزلش را به من ندهد که من برگردم. نه آدرسی داشتم نه تحصیلاتی و نه حساب بانکی. آن موقع دیدم امید دارم و هدف.

بازیگر سریال «شهرزاد» در ادامه با بیان اینکه نابینایان هم در رادیو ما کار می‌کنند و هم برنامه‌ها را می‌شنوند، افزود: یکی از بهترین محتواها در رادیوی ما تولید می‌شود. به قصه شب رسیدیم. شبی یک ربع قصه شب داریم و آن را به صورت پادکست پخش می‌کنیم و ادیت و میکس آن با بچه‌های نابیناست. اشتغالزایی بینا و نابینا و کار کردنشان در کنار یکدیگر اتفاق افتاده است. «سوینا» یک برنامه بلندی است که هفت روز در هفته برنامه‌هایش را پخش می‌کند. برنامه‌ای به نام خیال عکس هم داریم که عکس‌های معروف دنیا را برای بچه‌های نابینا توضیح می‌دهیم و آنها را با مفاهیم خیلی خاصی مثل سایه اجسام آشنا می‌کنیم اینقدر اینها را خوب توضیح می‌دهند که جهان دیگری، هم رو به من و هم رو به عزیزان دیگر باز شده است.

گلاره عباسی درباره برنامه‌های آینده خود گفت: می‌خواهیم یک اپلیکیشن و پلی لند طراحی کنیم. این یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای من است. حتماً خیلی از شما بچه دارید ولی بچه‌های نابینا زمین بازی ندارند. ما پلی لندی برای بچه‌های نابینا درست می‌کنیم که با خط بریل است. این را کلید زده‌ایم و می‌خواهیم زمین بازی باشد. شهرمان را صوتی کنیم. از تهران شروع می‌کنیم. لوکیشن‌های مهم تهران را صوتی می‌کنیم و توضیح‌دار می‌کنیم. جنبه تاریخی و اطلاعاتی را می‌گوییم تا نابینایان صاحب تصوری از آنها شوند. آرزوی بزرگی دارم؛ اینکه همه سینماهای ایران مجهز شود به سیستم هدفون که خودشان بتوانند به صورت مستقل در کنار عزیزان دیگر آنلاین و صوتی توضیحات را گوش بدهند. من شک ندارم که «سوینا» به زودی و با کمک تک تک هنرمندان و آدم‌هایی که شاید اینجا نشسته‌اند تمام فیلم‌های سینمای ایران را صوتی می‌کند و همه نابینایان در کنار بینایان با یکدیگر فیلم‌ها را توضیح‌دار می‌بینند.