نصف جهان: فیلم بی حسی موضعی، فیلمی به کارگردانی و نویسندگی حسین مهکام است.

فیلمساز در این فیلم سعی کرده خود را به دنیایی به ظاهر بی حس و بی تفاوت نزدیک کند. نوعی پوچ نگری و ابزورد که مطمئنا فیلم نتوانسته در آن موفق عمل کند.باید پرسید چرا؟

رسیدن به این نوع نگرش خود یک عمر زندگی و زیست می خواهد که اگر فیلمساز آن را نداشته باشد و به چنین نگرش و اعتقادی نزدیک نشده باشد اثر او تبدیل به ادا و اطوار های به اصطلاح روشنفکرانه می شود.

مشکلی که در فیلم موج می زند نداشتن دغدغه و مسئله ای برای گفتن است. این بی حسی و این پوچ گرایی از کجا می آید؟ از کدام زیست و تجربه می آید؟ فیلمساز تا قبل از این چه چیزهایی را از سر گذرانده تا منجر شده چنین فیلمی را بسازد؟کافیست نگاهی بیندازیم به آثار برجسته ای از لوئیجی پیر اندلو. آثاری همچون «شش شخصیت در جستجوی یک نویسنده»، «مرحوم ماتیا پاسکال» و «مسخره مرگ و زندگی». همچنین شاهکار بزرگ « در انتظار گودو» از ساموئل بکت.

هنرمندانی که وارد این مقوله شده و پوچ گرایی را مطرح می کنند تاریخچه ای از تجربیات، زندگی و زیست را پشت سر خود دارند. در حالی که حسین مهکام از این تجربه بی بهره است و با این فیلم خود را به چالشی می کشاند که نمی تواند از پَس آن بر بیاید.

اینکه مهکام مسئله و دغدغه ندارد آشکار است به همان اندازه بازی بازیگران نیز به شدت سطحی است و بی قید و بندی را با پوچ گرایی اشتباه گرفته اند. نه تنها نتوانسته اند به شخصیت تبدیل شوند بلکه با آن بازی و آن دیالوگهای کم عمق و سطح پایین که البته دیالوگ هم نیستند و در حد مکالمات روزمره هستند، خودشان خودشان را به تمسخر گرفته اند و اگر مخاطب خنده ای بر چهره می آورد تنها بخاطر همین تمسخر به خود است.

فیلم تقلا می کند که نوعی طنز تلخ را مطرح کند غافل از اینکه هیچ طنز تلخی اتفاق نمی افتد.تمامی عملکرد های بازیگران نیز هیچ کارکردی در این راستا ندارد. نه آن شکستن شیشه اتومبیل ، نه آن آهنگ ساختن، نه وجود آن خانم روانشناس و نه آن مواد کشیدن پارسی پیروزفر. هیچ یک از این ها باعث نمی شود که مخاطب به آن پوچ گرایی و به قول فیلمساز به آن بی حسی موضعی برسد چرا که خود نیز به آن نرسیده است./سهیلا بلوردی