نصف جهان: «سولانین» یکی از «گلیکوآلکالوئید»های گیاهی است که به‌طور طبیعی در سیب‌زمینی وجود دارد. این سمّ موجب تهوع، استفراغ و دل درد می‌شود. معمولاً بیمار پس از دو روز بهبود می‌یابد، اما به ندرت آسیب به سلول‌های عصبی و تشنج موجب مرگ می‌شود.

بافت سبز رنگ زیر‌پوست سیب‌زمینی مهمترین محل تجمع سولانین است و لذا باید قبل از مصرف سیب‌زمینی پوست آن به ضخامت 2 تا 3 میلیمتر برداشته شود. حتی پوستگیری سیب‌زمینی موجب استرس گیاه و تولید سولانین در بافت گوشتی می‌شود؛ بنابراین سیب‌زمینی پوست کنی شده، باید بلافاصله طبخ شود و نگهداری طولانی آن خطرناک است. در مورد مصرف سیب‌زمینی زغالی همراه پوست باید احتیاط کرد. تجمع سولانین در غده‌های کوچک نارس در سیب‌زمینی محتمل است و بنابراین باید اطراف غده‌ها و جوانه‌ها به ضخامت چند سانتیمتر برداشته شود.

طعم تلخ سیب‌زمینی به ویژه در سیب‌زمینی آب پز نمایانگر وجود سولانین در بافت سیب‌زمینی است. آب‌پز کردن تأثیری روی سم ندارد، اما سرخ کردن سیب‌زمینی میزان سم را کاهش می‌دهد. قرارگیری در معرض نور یا گرمای محیط، موجب تولید سولانین در بافت گوشتی سیب‌زمینی می‌شود.

بنابراین سیب‌زمینی باید خارج از تابش مستقیم نور و در محل خنک با دمای کمتر از 15درجه سانتیگراد نگهداری شود. از طرفی، سرمای شدید و دمای کمتر از 5 درجه سانتیگراد نیز موجب تولید سم می‌شود؛ بنابراین سیب‌زمینی را نباید در بالکن یا تراس منزل نگهداری کرد و بهتر است در محلی خنک و تاریک در آشپزخانه قرار گیرد. آسیب فیزیکی و ضرب دیدگی سیب‌زمینی نیز در تولید سم مؤثر است. سم سولانین و سم دیگری به نام توماتین در گوجه فرنگی سبز و نارس وجود دارد. بنابراین بافت سبزرنگ گوجه نباید مصرف شود و باید محل اتصال گل به بافت اصلی به خوبی جدا شود. همچنین استفاده از گوجه فرنگی دارای بافت نارس به منظور طبخ غذاهایی نظیر املت اشتباه است.