من نه منتقد سینما هستم و نه صلاحیتی در این زمینه دارم. دانش این کار را هم ندارم. اما با این وجود می‌خواهم درباره فیلم «ایده اصلی» به کارگردانی آزیتا موگویی چند خطی بنویسم.

نه به عنوان یک منتقد که کار من نیست، بلکه به حکم حلال کردن آن بلیط جشنواره و اینکه اینجا وبلاگ است و قدری آدم دستش بازتر است .

نکته‌ی دیگر اینکه فیلم «ایده‌ی اصلی» آنقدر بد بود که برای نوشتن درباره‌اش نیاز به دانش والای فن سینما نباشد. داستانی افتضاح و بی سر و ته که روایتش هزار و یک سوراخ و سنبه داشت. ماجرا از رقابت یک زن و شوهر شروع می‌شد که تازه از هم جدا شده بودند و بر سر برنده شدن در یک مناقصه پرسود انواع دسیسه چینی‌های عجیب و غریب را بر سر هم در می‌آوردند. دست آخر هم معلوم می‌شود که با هم بودند و در حقیقت سر دیگران را گول می‌زده‌اند. اما مشکل روایتش این بود که اگر اصلا با هم رقابت نمی‌کردند نیازی نبود که سر دیگران را شیره بمالند. این همه هزینه در شرق و غرب عالم برای چه؟! انگار خود کارگردان هم بر این بلاهت موجود در روایتش آگاه بوده که در یک پلان که مشخص می‌شود این دو با هم هستند سعید( با بازی بهرام رادان) به رویا(با بازی مریلا زارعی) می‌گوید برای چی جلوی من ایستادی و او در جواب می‌گوید:« برای اینکه بفهمی خیلی زرنگ نیستی و من زرنگ‌ترم» آخر با کدام منطق اقتصادی دو نفر کاسب و اهل تجارت‌های کلان بین المللی میلیون‌ها دلار را دور می‌ریزند که به هم بفهمانند از هم زرنگ‌تر هستند.

نکته دیگر تصویر تهوع آور کارگردان از ثروت و ثروتمندی است. انواع و اقسام ماشین‌های گرانقمیت را ردیف کردن، اقامت در هتل‌های لوکس ، سر و وضع عجیب و آرایش‌های غلیظ، تصویربرداری از کلاب و دیسکو و.... . این‌ها قرار بود چه چیزی را نشان دهد؟ وقتی این‌ها را می‌گذارم کنار آن صحنه‌هایی که در آن بانک شهر در مقام یک حامی از سرمایه‌گذار ایرانی ظاهر می‌شود، تنها یک نتیجه می‌توانم بگیرم و آن اینکه انگار قرار بوده است یک فیلم ساخته شود و کلی پول و هزینه تبلیغات از بانک شهر گرفته شود تا یکی دو تا سوپر استار و چند بازیگر دست دو و سه بروند عشق و حال و در قبرس جنوبی بگردند و خوش بگذرانند.

انتقاد از بازی و جلوه‌های ویژه و دیگر مسائل فنی را هم به اهل فنش واگذار می‌کنم که حتما آن‌ها دقیق‌تر می‌توانند درباره آن بگویند. این اولین فیلمی بود که در جشنواره امسال دیدم و امیدوارم مابقی بهتر از این باشند و من دیگر پایم را در کفش منتقدین سینمایی نگذارم.