شاید گیاهان از توانایی‌های ما بی‌بهره باشند ولی این این واقعیت که آنها چشم گوش و یا بینی ندارند نتوانسته از رشد و توسعه آنها برای ایجاد روش‌هایی برای ایجاد قدرت‌های دیداری، شنیداری و حتی بویایی جلوگیری کند.

Futurism نوشت: در حالی که فرآیندهای حسی گیاهان بسیار پیچیده و رازآلود است اما مطالعات تازه با استفاده از تعاملات پروتئینی خبر از سرنخ‌های جدید می‌دهد.

بر خلاف پستانداران که از اعضای مجزا برای حس اطراف استفاده می‌کنند گیاهان از پروتئین‌هایی خاص که بر روی غشاء خارجی سلول‌های آن‌ها قرار دارند به شناسایی مواد شیمیایی اطراف خود و یا پروتئین‌ها آزاد شده از پاتوژن‌ها و هورمون‌ها کمک می کنند. این شناسایی‌ها باعث فعال شدن علامت خطر در گیاهان می‌شود که توسط پروتئین غشایی LRR-receptor kinases صورت می‌گیرد.

صدها نوع از LRR-receptor kinases که در توسعه رشد و ایمنی گیاه همانند پاسخ‌های متفاوت به استرس‌های مختلف وجود دارند. فعلا درک ما از اینکه این پروتئین‌ها چگونه با هم همکاری می‌کنند محدود است اما تحقیقات جدید که توسط تیم بین‌المللی دانشگاه آلاباما واقع در بیرمنگام صورت گرفته است خبر از 200 نوع تعاملات پروتئینی می‌دهد.

آنان در مصاحبه‌ای با مطبوعات اعلام کردند: “این اولین لایه از شناسایی پروتئین‌های تعاملی میان تمام پروتئین‌ها است”. “شناسایی این گونه تعاملات کمک شایانی در جهت افزایش مقاومت گیاهان در مقابل پاتوژن‌ها و یا عواملی همچون گرما٬ خشکسالی٬ شوری و یا شک‌های سرما می‌کند٬ تمام این مطالعات می‌تواند مسیر را برای اکتشافات آینده هموار کند.”

این درک جدید ما از ساز و کار گیاهان که برای سالیان سال غیر قابل دسترس باقی مانده بود٬ می‌تواند راهی برای افزایش مقاومت آن‌ها ایجاد کند و یا حتی می‌تواند پاسخی برای مصارف نظامی گیاهان و استفاده آن‌ها به عنوان سنسورهای از راه دور باشد. همچنین از آن جا که انسان‌ها از پروتئین‌هایی با ساختار شبیه LRR-receptor kinases برخوردارند٬ می‌توان شاهد درمان برخی از بیماری‌های ناعلاج امروزی باشیم.