«بادیگارد» برای خیلی ها، «خیلی» لازم است و برای خیلی ها هم «اصلا» لازم نیست. در این یادداشت بحث من خارج از قضیه مسوولین است. بحث برخی مسوولین در مقوله مورد نظر من نمی گنجد.

چند سالی است که واژه بادیگارد در میان بعضی از بازیگران و هنرمندان کشورمان باب شده؛ خیلی ها با جهت و بی جهت به استخدام بادیگارد روی می آورند.

انصافا با هر مترو معیاری حساب می کنم بسیاری از بازیگرانی که بادیگارد استخدام کرده اند و ما روزانه تصاویرشان را در فضای مجازی می بینیم نیازی به بادیگارد ندارند.

بادیگارد برای کسی است که ضمن چهره بودن در معرض خطر و آزار باشد. چنین افرادی باید وقتی در مجامع عمومی ظاهر می شوند همراهانی داشته باشند تا مواظبشان باشند.

این که فلان بازیگر زن که نقشی کوتاه در فلان سریال شبکه خانگی بازی کرده با سه بادیگارد رفت و آمد می کند بیشتر برای جلب توجه است.

یا مثلا فلان بازیگر جوان مرد که سالهاست نه در سینما و نه در تلویزیون یک دقیقه هم بازی نکرده بادیگارد دارد قابل درک نیست.

اما معتقدم برخی بازیگران مشهور زن مثل الناز شاکردوست،مهنار افشار،هدیه تهرانی،باران کوثری،سحر قریشی و... وقتی در مجامع عمومی مثل اکران فیلم هایشان ظاهر می شوند حتما باید بادیگارد داشته باشند.

بارها شده که شنیده ایم یا مثلا کلیپش را دیده ایم که بازیگران زن در میان طرفدارانشان با مشکلاتی مواجه می شوند و به نوعی مورد آزار قرار می گیرند.

آخرین مثالش درباره الناز شاکردوست است که در هنگام خروج از سالنی که فیلم سینمایی «شبی که ماه کامل شد» در پردیس سینمایی کوروش اکران شده بود مورد آزار قرار گرفت.

احتمالا فیلش را دیده اید که خانم شاکردوست در میان جمعیت با عصبانیت خطاب به فردی می گوید:«نامرد به من دست نزن».

این صحنه ای خجالت آور برای جامعه ماست که حضور بادیگارد را برای امثال شاکردوست و... را واجب می کند؛متاسفانه.