آن جمله کلیشه‌ای استانیسلاوسکی، بازیگر و کارگردان و نظریه‌پرداز روس مبنی بر این که «نقش کوچک و بزرگ نداریم، بلکه بازیگر کوچک و بزرگ داریم» به شکلی عینی درباره سعید پورصمیمی صدق می‌کند. او از جمله بازیگرانی است که با هر نقشی فارغ از کمیت و طول آن، همچون سنگی قیمتی برخورد می‌کند و با استعداد و هنرش آن را به بهترین شکل تراش و پیش روی تماشاگر قرار می‌دهد.

پورصمیمی در فیلمی مثل «ناخدا خورشید» ساخته درخشان ناصر تقوایی که علی‌الظاهر همه چیز باید در خدمت شخصیت اصلی فیلم و وجوه قهرمانی او باشد، چنان در نقشی مکمل خودنمایی می‌کند که اگر نبود استادی داریوش ارجمند و آن بازی بی همتا، نقش «ملول» بیش از این به چشم می‌آمد. با این حال پورصمیمی با پشتوانه خوب تئاتری‌اش و سال‌ها حضور روی صحنه، شخصیتی با شناسنامه به مخاطب ارائه می‌دهد و نقش دستیار و وردست ناخدا را ماندگار می‌کند. عیار خوش‌قلمی و دیالوگ‌های خوب تقوایی با نحوه بیان نرم و ناز و نمکین پورصمیمی بالاتر می‌رود. به عنوان نمونه این دیالوگ ملول را با اجرای او پورصمیمی به یاد بیاورید: «بعضیا از ازل با هم دشمنن مثل شو (شب) با روز.»

کارنامه پورصمیمی که از او به عنوان استاد نقش‌های مکمل یاد می‌کنند، پر از نقش‌های تراش‌خورده قیمتی است و هرچه زمان می‌گذرد، بر بهای آنها در تاریخ سینمای ایران افزوده می‌شود. بویژه این‌که در سال‌های اخیر گزیده‌کاری و غیبت این بازیگر کاملا محسوس است و به چشم می‌آید. هرچند فیلم «برگِ جان» با بازی او این روزها در گروه هنر و تجربه روی پرده است و می‌توان بازی او را به نقش پیرمردی زعفرانکار و اهل دل به نام مش رحیم دید. همچنین فیلم دیگری به نام «نرگس مست» که در نوبت اکران قرار دارد.

امیدوارم پورصمیمی را بیشتر از اینها در سینما بینیم و او باز هم با بازی‌های خوبش ما را سر شوق آورد. با این حال و عجالتا هروقت که دلمان برای بازی‌های خوب پورصمیمی تنگ شد، یادگارهای ذیقیمت او برای تماشا کم نیستند؛ از جامی، نمایشگر دوره‌گرد «پرده آخر» تا بازی‌های خوب و تاثیرگذارش در «آبادانی‌ها»، «عشق طاهر»، «عروس آتش» و «یک حبه قند»./علی رستگار