نصف جهان: محققان دانشگاه ام آی تی احتمال می دهند گلوکوم (آب سیاه) یک اختلال خودایمنی است و سلول های ایمنی عامل اصلی از بین رفتن سلول های شبکیه هستند. اختلال آب سیاه به دلیل اختلال در جریان خون اعصاب بینایی به وجود می آید و با مرور زمان پیشرفت می کند. آب سیاه زمانی اتفاق می افتد که فشار مایع داخل چشم افزایش یابد و این مایع آنطور که باید در چشم گردش ندارد.

به طور طبیعی بین قرنیه و عدسی چشم مایعی به نام زلالیه وجود دارد که از مویرگ ها ترشح می شود و تأمین کننده مواد غذایی و اکسیژن برای عدسی و قرنیه است و از طرفی مواد زاید را از طریق خون دفع می کند. زلالیه همراه با زجاجیه فشار درونی چشم را ثابت نگه می دارد و شکل کروی چشم را حفظ می کند. در صورتی که در تصفیه زلالیه اختلالی به وجود آید و مایع به همان سرعتی که ترشح می شود بازجذب نشود، فشار چشم افزایش می یابد و عارضه آب سیاه رخ می دهد. علاوه بر عوامل ارثی، عفونت شدید چشم، مواد شیمیایی، بیماری های التهابی و انسداد عروق خونی داخل چشم نیز از عوامل غیر شایع آب سیاه هستند. بیماری آب سیاه معمولاً هر دو چشم را تحت تأثیر قرار می دهد؛ اما ممکن است در یک چشم شدیدتر باشد. سن بالای 40 سال، دیابت، سابقه خانوادگی بیماری، استفاده از برخی داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون،‌ ضربه ناگهانی به چشم و دید ضعیف، مواردی هستند که بدن را مستعد ابتلا به این عارضه می کنند. کاهش یا از دست دادن بینایی، دیدن هاله در اطراف نور متمرکز مانند چراغ، قرمزی چشم، چشم درد و تهوع یا استفراغ مهمترین علایم گلوکوم هستند. گلوکوم دومین علت اصلی نابینایی در جهان است.