نصف جهان: شاید تا یکی دو هفته پیش کمتر کسی از مخاطبان سریال «پدر» تصور می‌کرد که شخصیت «توفیق» از رفیق شفیق «حاج علی تهرانی» تبدیل به دشمن درجه یک او شود. اما آنچه بیشتر از این چرخش شخصیتی باعث تعجب شد حضور بیژن امکانیان در این نقش بود. این اولین تجربه امکانیان در قالب یک شخصیت کاملاً منفی در یک سریال تلویزیونی است. تجربه‌ای که امکانیان آن را ریسکی بالا برای خودش می‌داند. این بازیگر قدیمی در همین باره با خبرگزاری «فارس» گفتگو کرده که بخش هایی از اظهارات او را می خوانید:

توفیق قطعاً شخصیتی منفی است. او ضدقهرمان نیست، اگر بود که اینقدر لعن و نفرین نصیبش نمی‌شد. بازیگر باید مقابل دوربین یک کاراکتر را بازی یا به عبارت بهتر زندگی کند. بنا بر این بازیگر نقش خودش را قضاوت نمی‌کند، بلکه کاری که فکر می‌کند از نظر کاراکتر درست است را انجام می‌دهد.

واکنش‌های منفی مخاطبان درباره شخصیت «توفیق» بسیار تند و منفی بوده است و حسابی از این شخصیت شاکی بودند. جالب است در بین بعضی نظراتی که در فضای مجازی درباره شخصیت توفیق خواندم، حسابی هم از خجالت بنده درآمده بودند، بعضی‌ها هم این‌گونه از من دفاع کرده بودند که ایشان بازیگر خوبی است و دلیلی ندارد به ایشان فحاشی کنید.

ما بازیگری به نام «رابین ویلیامز» داریم. او یک کمدین درخشان و بی‌نظیر بود. مثلاً فیلمی به نام «خانم داوت فایر» دارد که در آن بسیار خندان، پرانرژی و مثبت است و از این دست فیلم‌ها هم در کارنامه‌اش زیاد است. با این حال این کمدین سرشناس فیلمی به کارگردانی «کریستوفر نولان» بازی کرده به نام «بی خوابی» و با همان چهره خندانش نقش یک قاتل زنجیره‌ای را ایفا می‌کند که آنجا هم درخشان است و شما به معنای واقعی کلمه، خشونت پشت چهره او را درک می‌کنید. او همان رابین ویلیامزی است که محبوب قلوب است، فیلم‌های کمدی زیادی بازی کرده و اصلاً استندآپ کمدین است. حتی مثلاً چهره‌اش استخوانی هم نیست! چون شنیده‌ام بعضی‌ها می‌گویند فلان چهره مثبت و فلان چهره منفی است که البته به نظر من در دنیای بازیگری اصلاً چهره منفی و مثبت نداریم چون این بازیگر است که نقش را می‌سازد. پس این مرزبندی‌ها در بازیگری بی‌معنی است. البته بازیگرانی که توانایی ایفای نقش‌های مختلف را ندارند همان بهتر است که در یک چارچوب مشخص باشند و همیشه یک نقش را تکرار کنند؛ مثلاً مرد دو زنه باشند، یا آدم بده، عصا قورت داده، لوده و تقسیم‌بندی‌های دیگری که باعث می‌شود بعضی‌ها فقط در یک قالب قرار بگیرند. اما وقتی قرار است جدی به مقوله بازیگری نگاه کنیم این حرف‌ها کاملاً بی‌معنی می‌شوند.

من در سینمای ایران چوب فیلم های پرفروشم را خوردم! در دهه 60 من فیلم‌های خیلی پرفروشی داشتم و تنها بازیگری بودم که تعداد فیلم‌های پرفروشم هم در اکشن و هم در ملودرام بالا بود. اما وقتی در اواخر دهه 60 و به ویژه دهه 70 شرایطی به وجود آمد که یکسری کارگردانان صاحب تفکر و جدی تر وارد سینما شدند به دلیل اینکه من انگ بازیگر فیلم‌های تجاری خورده بودم سراغم نمی‌آمدند. آنها فکر می‌کردند حد توانایی من همان چند مدل فیلم تجاری است. فیلم‌هایی که حتی بعضی‌هایشان را دوست نداشتم و بعدها هم گفتم اگر تجربه بیشتری داشتم انتخابشان نمی‌کردم. خب مجموعه آن فیلم‌ها و خوردن برچسب بازیگر تجاری باعث شد برای یکسری کارهای خوب انتخاب نشوم و نقش‌هایی را از دست دادم که به نظرم می‌توانستم در آنها بازی‌های درخشانی ارائه بدهم.