چاوشی باید آلبومش را بسازد و با سانسورها کنار بیاید و هر جا که شد نقش را بزند. سینماگر و نویسنده هم باید آثارشان را تولید کنند و هم باید تا جایی که میشود از موانع سر راه بگویند. الان راویان اگر خاموش شوند و این ممیزیهای مضحک و گاهی باورنکردنی را نگویند خیلی آدمهای محترمتر و معتبرتری خواهند بود؟ خیلی همه چیز بهتر خواهد شد؟
«یکی از اتفاقاتی که در چند روز اخیر مورد توجه قرار گرفت، کمپینی بود به دعوت امیرمهدی ژوله، بازیگر و نویسنده طنز که از هنرمندان دعوت میکرد تا خاطرات سانسورهای بامزه در صدا و سیما را بنویسند. کمپینی که عدهای از بازیگران، کارگردانها و نویسندگان به آن لبیک گفتند. دیروز هم ترانه علیدوستی رشته توییتی منتشر کرد و در آن به دلایلش برای همکاری نکردن با سیما و پا نگذاشتن به این رسانه پرداخت. مطلبی که بسیار دیده شد و در آن شکل تحقیر مهمانان و بازیگران سیما و مواردی که به آنها تذکر داده میشود بیان شده بود.
عدهای از دوستان و حتی فعالان رسانهای به این کمپین واکنش نشان دادند و از ژوله و همراهانش انتقاد کردند که چرا به صدا و سیما تاختهاند. بیشترین استدلالی که مطرح میشد این بود که پاسخگویان، مثل امیرمهدی ژوله همه روزگاری با صدا و سیما همکاری کردهاند و چه بسا موفقیتها و شهرت و محبوبیت خود را مدیون آن هستند. برخی میگفتند این انتقادها برای این است که سیما این عده را به بازی نمیگیرد و آنها دارند انتقام میگیرند که همینها اگر دوباره دعوت شوند با همین شکل از سانسور و ممیزی باز هم به سیما و دستمزدهای شیریناش پناه خواهند برد. انتقاد عدهای هم این بود که دوستان منتقد و راویان سانسورهای خندهدار میخواهند جلب نظر کنند و دوباره خودی نشان بدهند تا کار بهتری به آنها پیشنهاد شود. بخشی از انتقادها هم این بود که «شما که در تلویزیون گنده شدهاید و از آنتن و امکانات سازمان استفاده کردهاید تا کسی شوید به چه حقی به ولی نعمت سابقتان طعنه میزنید. چرا همان موقع که داشتید همکاری میکردید جرات این اظهارات را نداشتید؟ و این که فکر کردید حالا کسی شدهاید. در حالی که هنوز خیلی برای درافتادن با صدا و سیما حقیرید.» این ایراد آخری هم به خصوص از سوی تند و تیزهایی ابراز میشد که سیما را از آن خود میدانند و احساس مالکیتشان دارند و معمولا هر که با آنهاست و همکاری میکند را رعایت میکنند و هر که را زباندرازی کند مینوازند. اما شاید دو سه نکته درباره این انتقادات و منطقی نبودنشان گفته شود.
اول این که این صدا و سیمایی که از آن حرف میزنیم، بدون هنرمندان و نویسندگان و بازیگران اصلا چی هست و چه اعتباری دارد؟ چرا فکر میکنیم که رسانه معتبری به نام صدا و سیما وجود دارد و هر وقت بخواهد دست نوازش بر سر عدهای میکشد و به آنها برنامه و آنتنی میدهد. صدا و سیما آبرو و اعتباری هم اگر دارد، بخش بزرگی از آن را مدیون هنرمندان مستقل است که آمدهاند کار کردهاند و تماشاگر آوردهاند. قاسمخانیها و مدیری و ژوله و همه بینندگانی که با کارهایشان به تماشای سیما کشاندند مایه آبرو و اعتبارند و نه برعکس. سیما باید از خدایش باشد که با بهترین هنرمندان این مملکت همکاری کند. چرا باید منتی بگذارد. اگر استعداد کمتجربهای آمده در سیما و رشد کرده، وقت و جوانی و هوش و استعدادش را گذاشته. دینی هم اگر باشد دوطرفه است. تازه مگر غیر از صدا و سیما جایی هم هست. این چند سال اخیر شبکه رسانههای تصویری و سریالهای خانگی راه افتاده. جز آن در تمام این سالها که سازمان معظم جلوی هر رقابتی و هر رسانه تصویری دیگری را سد کرده بود - و است - و نمیگذاشت/گذارد که کسی شبکهای علم کند. وقتی که کسی به دیگران امکان فعالیت نمیدهد، دیگر افتخاری ندارد اگر به کسی اجازه کار میدهد. تازه مگر صدا و سیما امکاناتش را از کجا آورده؟ مگر جز این است که همه این سازمان و ریال به ریال بودجه و امکاناتش متعلق به ملت است و باید نیازهای مردم را برآورده کند؟ چرا عدهای فکر میکنند فضا دادن سیما به بهترین هنرمندان کشور رحم و شفقت به آنهاست؟
درباره این که ممکن است منتقدان و راویان ممیزی دوباره با سازمان کار کنند هم باید گفت چه بهتر. دعا کنیم که سازمان ساعتهای آنتن را ارث پدری به شمار نیاورد و به هنرمندان به چشم هوو نگاه نکند و خودش را و ما را از آنها محروم نکند. معلوم است که باید انتقاد کنند تا شاید سیما رفتارش را اصلاح کند و ممیزیهای گاه سلیقهایاش را کمتر کند. این شد دلیل برای این که پایشان را قطع کنیم؟
و قویترین استدلال این است که چرا همان موقع که در سیما کار میکردید انتقاد و اعتراضی نداشتید؟ پاسخش این است که به دلیل همین رفتار و کمتحملی که میبینیم. به دلیل این که کی وسط کار میتواند اعتراض کند و ادامه بدهد. اینها و همه آنها که در کار هنرند باید با این اعمال سلیقهها بسازند. چاوشی باید آلبومش را بسازد و با سانسورها کنار بیاید و هر جا که شد نقش را بزند. سینماگر و نویسنده هم باید آثارشان را تولید کنند و هم باید تا جایی که میشود از موانع سر راه بگویند. الان راویان اگر خاموش شوند و این ممیزیهای مضحک و گاهی باورنکردنی را نگویند خیلی آدمهای محترمتر و معتبرتری خواهند بود؟ خیلی همه چیز بهتر خواهد شد؟ یا اگر طاقتشان طاق شود و بگذارند از ایران کوچ کنند و خودشان را به حوض کوچک بیرون از مرزها تبعید کنند خیلی مایه خوشحالی مدیران سیما و حامیان برافروخته ممیزی خواهد بود؟ این همه سختگیری والله که تا حالا گلی به سر این کشور نزده. اجازه میدهید حرفهایها از مشکلاتشان بگویند و سعی در بهتر کردن اوضاع داشته باشند، یا قرار است پردهدار اجازه ندهد کسی مقیم حریم حرم بماند.»
بازگشت به ابتدای صفحه
ارسال به دوستان
پیشنهاد سردبیر
ارسال نظر
ایمیل مستقیم: info@nesfejahan.net شماره پیامک:۳۰۰۰۷۶۴۲ شماره تلگرام:۰۹۱۳۲۰۰۸۶۴۰